Samen met m’n neef was ik bevriend met Bram. Hij zag er net zo saai door moeder aangekleed uit als wij. Alleen droeg ik geen pullover, behalve op zondag. Maar zondag was ‘t moment dat alle kinderen gemarteld werden.

M’n moeder droeg nog maar spaarzaam een hoofddoek. Waarschijnlijk alleen tijdens de schoonmaak, als m’n tante langskwam om te helpen. Ze deden ‘t huis grotendeels op hun knieën. Dan werd tenminste alles goed schoon, hadden ze van hún moeder geleerd.
Dat ze een stofzuiger met lange stang konden gebruiken deed daar niets aan af.
Zodat men weet in welke tijd ik leefde.

Bram leek geen moeder te hebben. Ik heb haar evengoed wel op een foto gezien. Met vader op de achtergrond & haar 2 kinderen aan haar zijde. ‘t Had reclame voor tandpasta kunnen zijn. Slechts ‘t sterretje vanuit de tandspleet ontbrak.
Voor de rest heb ik haar nooit gezien.
Bram’s tanden stonden nog meer naar voren als op onze klassenfoto. ‘Blinkblink’ zou overdreven zijn, maar ze waren wel aanwezig.

Zo onzichtbaar als z’n moeder was z’n vader ook. Behalve dat hij verantwoordelijk was voor de tv met afstandbediening.
M’n neef & ik waren dolenthousiast. We maten wat z’n bereik was. Te beginnen vanuit de achtertuin, die zeer modern helemaal betegeld was. Daar leek de afstands, die toen nog voluit werd aangeduid, geen bereik te hebben. ‘t Testbeeld bleef op 1 staan. Maar ‘t zou ook kunnen dat Nederland 2 toen overdag alleen maar ruis vertoonde. Ik kan niet alles meer uit m’n geheugen opdiepen.

We hebben ‘t ook geprobeerd vanuit de keuken, vanachter de glazen wand. Blijkbaar aten ze daar. Er stonden 4 krukken aan ‘t barretje, schuin achter die 20 cm dikke glazen afscheiding.
Je kon er Bram zo zien zitten, precies zijn hoogte. Of z’n jongere broer tot aan ‘t barretje reikte, dat konden we niet afleiden uit de tandpasta-reclame.
Maar nee, de straling had volgens ons vanuit de keuken, door ‘t dikke glas, geen bereik. Na 12 min nog steeds Nederland 1. Die toen ook nog geen Hilversum 1 gaf als begeleidend geluid.

Daarna gingen we tafeltennissen. Want dat wilde Bram. De prijs ‘Kampioen Regio Noord-Holland, Jeugdklasse’ stond op de schorsteenmantel te prijken.
M’n neef & ik moesten er dus ieder minstens 10 minuten aan geloven om na ingemaakt te zijn op tv te mogen pingpongen.
Maar zelfs daar wist hij effect te geven.
Wij dachten dat dat onmogelijk was. Maar Bram won iets te vaak om dat te blijven ontkennen.
De versie die m’n broer & ik van ons bollepelgeld (dat schreef je toen nog zonder tussen-n & zo sprak je ‘t ook uit) kochten, kon dat na de zomer nog steeds niet.
Maar wij waren tenminste al relatief vroeg gestopt met ‘t dragen van een pullover. Die vrijheid hadden wij dan toch.

Bovendien hadden wij een tandarts in Zijperspace, die ervoor zorgde dat we fatsoenlijk op de familiefoto kwamen.