Ze komen los te staan, als derwisjen dansen zij de nacht & de mogelijkheid tot vrijdom, terwijl ik zit te gluren hoe hun krullen dermate krioelen dat ik er geen wijs meer uit word, want waar beginnen de 1-cellige wanden & onderscheidt ‘t zich van z’n buur; ik zou ook wel zo’n minimale oneindigheid willen bereiken met geen drukte van waar is voor & achter & m’n nageslacht die zich slingert in een minimale zucht van de volgens mij niet-bestaande wind.

Zwijgzaam zucht klinkt in Zijperspace, als betreding van onhoorbaar mos.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)