Soms zou ik willen dat ik nog een keer een Canta tegen kom. Niet gewoon in ‘t voorbij gaan, maar vooral in gedachten. Dat ik me er van bewust ben.
Ik hoor soms ‘t geluid wel. Dat licht tuffende, wat bij mij toentertijd in m’n gehoor is beklonken als sein m’n gsm gereed te houden voor een snelle foto. Of alleen maar kijken wat (& wie) er voorbij gaat.

Ze zijn niet allemaal ‘tzelfde, zie je. Van de buitenkant vaak wel (als in: rood), maar daarnaast kan je veel meer zien. Evengoed ook aan de buitenkant. Een sticker kan genoeg zijn om ‘t op de achtergrond liggende verhaal erbij te verzinnen. Wie weet is ‘t wel de waarheid.
Zo niet, dan toch.

Je moet je mee laten zuigen, weet ik inmiddels, op ‘t traag-locomotieverige van de Canta. Tenminste, als je dat afzet tegen de auto’s die de kinderen in een speelbuurt kunnen scheppen tijdens ‘t snel oppakken van de te hard geschoten voetbal in de verkeerde richting of naast ‘t geïmproviseerde doel.
‘t Zal wel net zo vervuilend voorbij schuiven als een normaal voertuig, maar er komt net zo veel verhaal voorbij als de stoomlijn Enkhuizen-Medemblik. Of ‘t tramlijntje richting Amsterdamse Bos.
Soms lees je ‘t later in de krant, over die laatste 2. Word je op de hoogte gehouden. De Cantabezitter & z’n levensverhaal blijft doorgaans anoniem.

Ik heb er echter geen moeite mee ‘t er zelf bij te verzinnen. ‘t Staat toch al geschreven in de speciale verschijning & de persoonlijke interpretatie van ‘t fenomeen door de gebruiker.

Daarnaast raakt ‘t ook zoveel. ‘t Komt zo dicht in de buurt van waar een ander normaal leven mee behept is. Geweest of zal raken. Ziekte, mobiliteit, aandacht, identiteit, vooroordelen.
U verzint zelf de etcetera’s maar.
Ik ga echter niet beweren dat dat mijn oprechte streven was. Ik was gewoon bezig met lekker schrijven. Fantaseren ook. Ik had een zekere drive te begrijpen wie die mensen waren in zo’n ding & vond ‘t daarnaast lekker om m’n vooroordelen daar op bot te vieren. Vanwege leuk.
‘t Is lekker om ongebreideld te fantaseren. Leuk & lekker worden heerlijk als je dat in stukken tekst kan duwen waar je niet ontevreden over bent. O zo prettig bovendien als er een compliment over binnenkomt.

Ik geloof niet dat ‘t ten koste ging van de eigenaren van de Canta’s. Eerder aan mijn reputatie. Ik had me goedkoop laten verleiden m’n fantasie niet te beteugelen.
& Dat voelde goed. Voor mezelf.
Maar of ‘t voor anderen goed was, als een polemist die een ander te schande maakt, dat durf ik te betwijfelen.

Ik denk echter dat ‘t een boek waardig is. Dat denk ik nog steeds.

Zodat ‘t Zijperspace overstijgt, zeg maar, & ‘t niet zomaar voorbij is geflickrd.
(Buiten ‘t Canta-album op Flickr, gemakkelijk bereikbaar door bovenstaande foto aan te klikken, zijn alle posts, met foto’s, ook op Zijperspace te bekijken; slechts een kwestie van de zoekfunctie aan de linkerzijde raadplegen)