We weten ‘t vaak al van te voren. We hebben er in ieder geval een vermoeden van dat er iets mis zal gaan met zo’n groep. Een vermoeden bestaat dat ze bij sluitingstijd te snel te veel sterk bier gedronken blijken te hebben. ‘t Zou kunnen dat ze ruzie met een reguliere klant krijgen. Of mogelijk worden ze te luidruchtig. Er is altijd wel iets waardoor je aan ‘t eind van de avond niet blij bent geweest dat zo’n groep is langsgeweest.
Er komen gerust wel vaker mannen in pak langs. Er is zelfs een geregeld weerkerende groep die aan ‘t eind van hun vrijdagse werkdag bij ons hun weekend komen inluiden, in werktenue. De tijd dat dit soort mensen met een scheef gezicht werden aangekeken ligt al ver achter ons. Degene die toendertijd schampere opmerkingen maakte, loopt tegenwoordig zelf regelmatig in dergelijke kledij. Stropdas & al, strak tot in de puntjes.
Vanmiddag had-ie zich toevallig thuis verkleed. Dus lachte hij slechts minzaam: zoveel pakken had-ie nog nooit tegelijkertijd in ‘t proeflokaal bijeen gezien.
Ze bleven steeds ‘bier’ bestellen. Ondanks dat ik steevast bleef vragen: ‘Wat voor bier?’ Of voor de variatie: ‘Bedoel je dan Pils?’
Slechts een ½ uur voor vertrek had ik enkelen van de groep zover dat ze ‘t bier bij de naam gingen noemen.
& Men had de neiging om gewoon te roepen wat ze wilden hebben op ‘t moment dat ik voorbij liep, bezig anderen te helpen, waarna ze zich omkeerden & wel zagen of er uiteindelijk iets arriveerde.
De meesten lieten hun colbert aan. Slechts de engelse heren durfden zich ervan te ontdoen. Maar die waren dan ook met meer stijl gekleed, hadden een net wat duurder pak, zo leek ‘t.
Er was er zelfs 1, die onder z’n colbert nog een vestje droeg ook. Als 1 van de weinigen had deze zich bovendien niet in de auto van z’n stropdas ontdaan. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat dat een prettig gevoel is; op dat moment had ik ‘t in m’n t-shirt al warm, terwijl de grote drukte nog lang niet begonnen was.
Als men elkaar ontmoette wisselde men visite-kaartjes uit. De 1 nog mooier & groter dan de ander. Waarbij verteld werd wat de taak was binnen ‘t bedrijf, & geïnformeerd of daar ook nog xtra taken bijkwamen. & Af & toe begroette men elkaar, van: ‘Ha, met jou heb ik bij een eerdere borrel kaartjes zitten uitwisselen.’
De organisator was zelf ook niet anders gewend. Bij de vraag op welke naam ik de rekening moest schrijven, zei hij: ‘Wacht, ik geef je wel ff m’n kaartje.’
‘Nee, joh,’ zei ik, ‘wij doen hier niet aan kaartjes. Ik moet alleen maar je voornaam weten.’
Toch drukte hij z’n kaartje in m’n hand. Ik heb op ‘t bonnetje er ‘Hans VJ’ van gemaakt.
Ik krijg de kriebels als ze me met ‘u’ aanspreken. Dat hoort niet in de horeca. & Zeker niet in een gelegenheid als die waar ik werk.
‘Mag ik nog een biertje van u. & Geeft u er nog maar een cola bij ook.’
‘Ik heb geen cola & ik ben bovendien geen ‘u’. Dus zeg maar ‘je’. Ik zeg nl ook ‘je’ tegen jou.’
Hans VJ had me vooraf € 200,- overhandigd.
1st Had-ie geïnformeerd of-ie met credit-card of pin kon betalen. Nee dus.
Ik had ‘m uitgelegd dat als ze buiten wilden gaan staan er geen bonnetje gemaakt kon worden, tenzij hij van te voren al geld stortte. Grif stopte hij me de 4 biljetten in de hand & bleef vervolgens met de hele groep 2 uur lang binnen staan.
Om ½ 8 vroeg Hans VJ of ik de rekening wilde opmaken. Ik kwam op € 138,20 (‘t kan ook € 138,80 zijn geweest). Ik liet ‘m ‘t totale bonnetje zien & overhandigde ‘t geld dat-ie van de € 200,- had overgehouden.
Of ik er een geschreven bonnetje van kon maken.
Ik liet ‘m zien wat voor bonnetje ‘t zou worden, maar vertelde er wel bij dat ik er een stempel van ons op zou zetten. Daar was Hans VJ tevreden mee.
Maar door al ‘t heen & weer-geloop & ‘t schrijven & ‘t stempelen was ik ‘t kwijt.
‘Sorry, nou ben ik ‘t kwijt. Was ‘t nou € 138,20 of € 138,80?’
‘Weet je wat: maak maar een nieuw bonnetje. & Zet er € 160,- op.’
Zo, da’s een leuke fooi. Ik had helemaal niet verwacht dat die Hans fooi zou geven. Dat verwacht je niet bij dit soort groepen & zeker als personen als deze Hans VJ moet afrekenen. Nee, dit viel me toch reuze mee: meer dan € 21,- fooi! Snel maar ff een nieuw bonnetje schrijven, stempel er op, datum erbij, ach, paraafje er ook maar opgetekend. Dan lijkt ‘t tenminste wat, ook al is ‘t maar de achterkant van een etiket.
‘Alsjeblieft.’
‘Ja, dankjewel.’
Ik bleef nog een moment staan, in de verwachting dat z’n hand, die ‘t bonnetje in z’n binnenzakje opborg, ook wat mee zou nemen op de terugweg. Maar je hoort niet te wachten op fooi. Ook al weet je dat ‘t er aan gaat komen.
Plots besefte ik echter dat ‘t anders zat. & Ben ik maar aan ‘t werk gegaan.
We zouden graag minder aardig willen doen tegen onze medemens in Zijperspace.