M’n 1e communie was een kwelling. Ik moest van m’n ouders een verschrikkelijk jeukende broek aan. Net gemaakt door m’n moeder, maar ik wilde niet. M’n ouders volhardden echter, m’n moeder had immers hard aan die nieuwe broek gewerkt & er was dure stof voor gebruikt. Er zat dus veel liefde in, maar toch jeukte de binnenkant ontzaglijk aan m’n benen. & Met die jeuk moest ik 3 kwartier in de kerk op de bank zitten, bidden, zingen & uiteindelijk ook nog met vroom gelaat de hostie aannemen.

ik had ‘t me vantevoren heel anders voorgesteld. De pastoor was ter voorbereiding van ons enkele malen op school langsgeweest om te vertellen wat er ging gebeuren. Hij legde uit wat de hostie & de wijn symboliseerden & waarom ‘t voor ons een belangrijke gebeurtenis zou zijn. Hoe, wat & waarom. Na de 1e keer deelde hij ook boekjes uit. Die kon hoofdstuk voor hoofdstuk door onze lerares behandeld worden. De tekeningen die er in stonden, mochten wij inkleuren. Als we maar wel binnen de lijntjes bleven.
Dat laatste lukte me niet, maar ‘t boekje zelf verhoogde wel de spanning.

Ik had er zin in; ik was in de 1e klas al redelijk fanatiek in ‘t geloof. Later wilde ik ook pastoor worden (maar toen bleek dat ik dan niet met m’n moeder mocht trouwen, verschoof ‘t doel naar theoloog): ‘t evangelie voorlezen, voor de verzamelde gemeenschap preken, hosties uitdelen, wijn drinken, met wierook zwaaien & kruisjes in de lucht maken; ‘t leek me prachtig. Bovenal leek ‘t lezen van de bijbel interessant, want in de bijbel gebeurde altijd wel wat.
Die wetenschap had ik inmiddels opgedaan dankzij de kinderbijbel van m’n broer. Carel had een jaar eerder z’n 1e communie gedaan. Naar aanleiding daarvan had-ie ‘De Kinderbijbel van Johanna Kuiper’ kado gekregen. Maar Carel had geen trek in lezen, zodat ik me al snel kon ontfermen over ‘t boek (‘t staat nog steeds bij mij in de boekenkast).
Deze kinderbijbel was stukken mooier dan ‘Kinderen in de bijbel’ van Anne de Vries, die ik nav m’n communie mocht ontvangen. ‘t Bevatte veel tot de verbeelding sprekende tekeningen, waarvan enkel in kleur. Op de achterkant stond David, in strijd met Goliath, met wie ik mij sterk verbonden voelde, al was ‘t alleen al om ‘t verschil in lengte.
Nog voordat ‘t 1e jaar op de lagere school voor mij voorbij was, had ik ‘t boek al uit. Ik verlangde naar mijn 1e communie, waarbij ik vast net zo’n dikke kinderbijbel zou ontvangen als Carel. Ik was gedreven ter communie te gaan.

Na afloop van de plechtigheid, waarbij alle kinderen aan ‘t eind met de pastoor in kring rond ‘t altaar hadden gestaan, was er nog een kort informeel gebeuren in de tuin van de pastorie. De ouders dronken koffie, de kinderen limonade. & Als de kinderen niet dronken renden ze tussen de benen van de volwassenen door. Ik niet, ik keek hooguit Nicole na, ‘t leukste meisje van de klas. De pastoor liep rond, wisselde met alle ouders enkele woorden, glimlachte zich door de menigte heen, streek met z’n handen door de haren van communicatieve kinders. Hij kwam ook bij mijn ouders terecht. Bij ons bleef hij wat langer staan, want m’n vader las tijdens de mis altijd kort uit ‘t oude testament voor.
‘Je zou niet zeggen dat Ton al aan de communie toe was, zo klein als-ie is,’ zei de pastoor & streek door m’n haar.
Ik keek onverstoord voor me uit; ik was in diepe concentratie. Zag Nicole weer voorbij huppelen, achterna gezeten door 2 jochies uit m’n klas. Ik zou er wel achteraan willen gaan, maar durfde me niet te bewegen. Als ik star stil bleef staan, daar was m’n hele wezen op gefocust, voelde ik de jeuk van m’n broek niet.
De pastoor liep door, Nicole verdween uit beeld.

1 Van de belangrijkste dagen in Zijperspace.