dalkruid

Dalkruid

Al jaren verkeerd gedacht. Misschien moet ik die conclusie trekken.
Het rare is dat ik niet weet wanneer & hoe de naam dalkruid zich in m’n hoofd is gaan nestelen.
Maar ja, er zijn zoveel dingen die ik niet meer weet. & Sommige dingen waarvan ik denk ’t wel te weten, hebben zich spontaan zo gevormd, terwijl ’t eigenlijk anders is gegaan. Niemand die mij kan vertellen wat de ware toedracht was.
Zo speelt zich een onware geschiedenis in mijn geheugen af.

’t Staat me bij, maar ik vertrouw nu niets meer van wat ik me denk te herinneren, dat ’t bij 1 van de kluiten van m’n vader zat. Misschien per ongeluk, dat ik er een jaar later pas achter kwam.

’t Moet 20 jaar geleden zijn. Zo rond de tijd van mei. Want de meeste bloemen bloeiden. & ’t Was ’t laatste volle jaar dat ik met m’n toenmalige vriendin samenwoonde.
Een bezoekje aan een professionele heemtuin, opengesteld voor publiek, met z’n 4-en. Pa & Ma & wij.
We wilden eens kijken of er ook iets te verzinnen was voor onze schaduwtuin. Want veel anders dan springbalsemien & varens groeide er niet.

Ik had er al vele bibliotheekboeken op nageslagen. Planten & kruiden die de schaduw aankonden. Bosplanten.
Maar veel keuze was er niet.
Ook niet in ’t winkeltje bij de heemtuin.

Dus reden we verder. Met achterin de auto een kleine hoeveelheid plantjes die mijn vader interessant had gevonden.
We reden door een bos. Met op een gegeven moment een uitkijktoren.
Ik weet niet hoe m’n vader al dat soort informatie te weten was gekomen, maar hij vertelde dat ’t een mooie panorama zou geven.
Hij zal er wel tijdens al die wandelingen van hem langsgekomen zijn.

M’n moeder hoefde niet. Ze was al doodop van de migraine & ’t struinen door de tuin. Dus bleef ze zitten met een in eau de cologne gedrenkte zakdoek op haar hoofd.
Terwijl wij naar boven klommen.
’t Was mooi. Ver. Weids. We hadden ’t weer mee. Niet zo heiïg.
‘In andere landen kan je vaak verder zien,’ vertelde m’n vader aan m’n vriendin. ‘Maar nu valt ’t hier wel mee.’

Vlak voor we de auto weer in zouden stappen ging ik nog even tegen een boom aan staan.
‘Hé Pa,’ riep ik over m’n schouder, ‘volgens mij is dit dalkruid.’
Hij had de hele dag de namen genoemd. Dit was de 1e die ik hem voor was.
Hij kwam nog even uit de auto. Ik deed m’n gulp dicht & liep met ‘m naar ’t bed onder de volgende boom.
‘’t Zou best kunnen,’ zei hij.
Ik wist ’t zeker. Ik had alle schaduwplanten uit m’n hoofd geleerd.
Hij liep terug naar de auto & haalde uit de achterbak z’n tuinschepje te voorschijn. Een schepje dat 15 cm diep kon gaan, met een harkje aan ’t andere eind. Maar je kon er ook heel handig de drol van de hond mee wegscheppen. Daarom lag-ie daar.

‘Hé, maar Pa, hij is beschermd,’ wist ik van de boeken.
‘Ja, ga jij even kijken of de boswachter er aan komt.’
Hij was zelfs zo netjes om z’n diefstal te verdonkeremanen door er een bosje takken over uit te spreiden.
‘Dit hoeft niemand te weten,’ zei hij.

Ik ben opgegroeid voor galg & rad in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *