Ik moet ‘m altijd ff demonstreren, als ik ‘m bij me heb. ‘t Is toch ook een beetje een speledingetje. Betekent vaak dat je een gespreksonderwerp van zeker 5 minuten hebt.

‘Zit er dan een bandje in?’ volgt vaak de vraag.
‘Nee, ‘t geluid wordt op op een chip opgeslagen.’
Hoeveel ‘t nou gekost heeft is daarop volgend. & Waarvoor ik ‘m denk te willen gebruiken. Ondertussen zet ik de voice recorder aan, zodat-ie ‘t hele gesprek opneemt. Niemand die dat doorheeft, tenzij ik ‘t vermeld. Onderwijl gaat ‘t gesprek er over verder.

‘Als ik op m’n werk loop,’ zegt Sjaak, ‘& iemand van kantoor belt op: “Jongen, kom ff naar boven.” Dan moet ik ‘t opschrijven. Want ik maak af waar ik mee bezig ben, loop ff rond. & Dan denk ik: “Iemand belde me op. Wat moet ik ook alweer doen?” Dan ben ik ‘t alweer kwijt. Dan kan ik ‘t met zo’n ding ff inspreken, dan luister ik ‘t af & weet ik ‘t weer.’

‘Frank krijgt een nieuwe leraar,’ vertelt Pes, ‘& die man die flipt af & toe, zeg maar. Dat is niet echt bekend. Ik had al bedacht: dan geef ik ‘m gewoon zo’n recordertje & dan neemt-ie ‘t gewoon op, zogauw dat gebeurt.’

Zo raak ik de dag na ‘t gesprek ook weer op de hoogte van de schoenmaker, die de hele tijd in z’n raamkozijn naar buiten zit te staren. Hij hoeft slechts een klein stukje te stikken, hoor ik nogmaals, maar hij blijft liever daar staan, dan dat-ie z’n klanten snel helpt.
Interessante gesprekken, heb je tijdens zo’n middagje op ‘t terras. Daar heeft ‘t nageslacht wat aan, denk ik bij ‘t afluisteren.

‘Wat wil je drinken?’ vraag ik voor de 3e maal, vlak voor ‘t eind van de opname.

Uiteindelijk komen we toch bij de essentie in Zijperspace.