‘t Zouden de olijven kunnen zijn, suggereerde ik laat in de ochtend. Nee, want Hugh had er ook van gegeten & die had nergens last van. Gijs had er ook nog van geproefd, dan zou hij ‘t ook moeten merken.
Misschien te veel olie. Olijven met olie & een groot stuk salami, doordrenkt van ‘t vet; dat waren m’n darmen wellicht niet gewend.
Nee, ‘t water kon ‘t niet zijn. ‘t Water op Merton Farm gebruikte ik slechts om me mee te wassen. Geen enkele slok ging door m’n keel. Daar had ik amsterdams leidingwater voor meegenomen.

Ik was net een etmaal in Engeland & ik bracht ‘t grootste gedeelte van de tijd door op ‘t toilet. Terwijl iedereen sliep, toen iedereen was opgestaan, toen men aan ‘t ontbijt begon (ik wilde er liever niet aan denken), toen de voorbereidingen op de 2e dag van ‘t festival plaatsvonden, op ‘t moment dat ‘t festival heropende: ik was onderweg naar, gezeten op, terugkerend van ‘t toilet. & Anders dacht ik er wel aan.

Ik hou niet van de engelse wc-potten. Alles komt rechtstreeks in ‘t water terecht. Bespaart heel wat geuroverlast, maar veroorzaakt daarnaast behoorlijk wat gespetter. Waar ik eigenlijk zelf al mee bezig was. Ik liep aan 2 kanten leeg, al ‘t vocht werd door m’n lichaam afgestoten. De pot zou waarschijnlijk niet veel meer vocht kunnen herbergen; dan zou ‘t overlopen. & Net zo hard als dat ‘t bij mij er uit liep, had ‘t de neiging om tegen m’n billen terug te spetteren. Ik heb ‘t niet zo op die wc-potten.
Bovendien moest je 1st helemaal naar binnen, je naast de pot wurmen, voordat je de wc-deur kon sluiten. Ik stelde me er elke keer die dikke dame, deel van de festival-organisatie, bij voor. Hoe zou zij zich naar binnen wringen? Zou de ingang zelf wel toereikend genoeg zijn voor haar gestalte? Misschien had ze haar eigen chemisch toiletje meegenomen. Uitklapbaar tot grote proporties.

‘t Draaide vooral om wc-papier. Ik was gedwongen Gijs z’n wc-papier op te maken. Die van mezelf was al snel niet meer dan een noodrantsoen. Ik moest op zoek naar nieuwe rollen. Voor Gijs & voor mij. De festival-organisatie moest aangesproken worden.

Soms kwam er iemand naast me zitten. Hoorde ik 1st geschuifel op de gang (vooral ‘s ochtends vroeg heeft de mens geen zin om z’n voeten op te tillen), de piepende deur ging open, men betrad de nevenstaande toilet (ik zat altijd op dezelfde wc; zogauw ik op een bepaalde wc ga zitten, wil ik daar op terugkeren; hij is me vertrouwd, ik heb m’n bilafdruk er achtergelaten), & onder de afscheiding door zag ik sandaaltjes plaatsnemen.
‘Zou dat die dikke dame zijn?’ dacht ik dan & ik luisterde of ik kon horen dat ze dik was.
Pas dan viel de piepende deur dicht. Erg vervelend was dat, verontrustend; steeds dacht ik door dat geluid dat er weer iemand richting wc’s kwam. Ook als ik zelf een minuut daarvoor de piepende deur was doorgegaan. Hoorde ik de klap van m’n eigen schaduw, waarvan ik was vergeten dat-ie zo langzaam was.
Vervolgens bleef ik zitten totdat m’n buurvrouw, een enkele keer buurman, weer was vertrokken. Liefst poepte ik ook niet in haar/zijn aanwezigheid. Dat soort geluidjes zijn mij te intiem. Ik kneep m’n billen samen om knetteren te voorkomen. Zeker in de toestand waar m’n darmen zich op dat moment in verkeerden.
Ik bleef dus zitten, in afwachting van een eenzaam moment om ‘t wc-papier te gaan hanteren. Een geluid van mezelf, van mij alleen, daar heeft niemand voor de rest iets aan. Ik vind ‘t prima als mensen horen dat ik m’n broek weer omhoog trek, ‘t geluid van een tingelende broekriem, ‘t kletteren van verschonend water in de wasbak, maar ‘t ritselen van wc-papier hou ik voor mezelf. Dat is van mij.

Ik had mezelf in de vinger gesneden. Terwijl Hugh op zoek was naar een pleister, stelpte ik ‘t bloeden door m’n duim in de mond te steken. De viezigheid van de schuur van Merton Farm, waar ‘t festival gehouden werd, zat grotendeels aan m’n vingers. Op die grond, op die viezigheid liepen normaliter koeien rond. Of varkens. Een 10e van die vingers stopte ik in m’n mond. Om ‘t bloed weg te zuigen. Dat vuil moet er weer uit, maar daar dacht ik op dat moment niet aan.

Na 24 uur was de diarree over. Voldaan zag ik m’n avondmaaltijd in normale toestand de volgende ochtend m’n lichaam verlaten. Na aanschouwing hiervan hief ik m’n hoofd weer op. & Sloeg daarbij de wc-rol om. Die rolde onder de afscheidingen door naar enkele wc’s verderop. ‘t Zou een list vergen de rol weer terug te krijgen zonder dat iemand me zou zien.

Blote billen zijn ook privé in Zijperspace.