‘Zullen we ’t licht aandoen?’ vroeg Mira terwijl ze borden op de tafel plaatste.
Ik ontdeed ondertussen de bakken chinees van hun papieren verpakking. Ik plaatste de 2 bekers soep op de plekken waar Mira & Rob daarnet nog zaten, naast de borden die zojuist neergezet waren.
‘Nee, is nog niet nodig,’ reageerde Rob, ‘’t is nog gezellig zo.’
Rob zette z’n boxjes neer, op de kast achter de eettafel, sloot z’n discman er op aan & plaatste cd nr 5 er in.
Ik keek om me heen, naar hoe ’t licht van de straat nog naar binnen viel, ondanks de rolluiken die men in België inmiddels standaard voor de ramen houdt, & knikte beamend met Rob mee.
We konden gaan eten.
‘Beef, pork and duck,’ zei Mira toen alles geëtaleerd stond, waarbij ik snel nadacht over wat in welke bak zou zitten, voor ’t geval ik straks in ’t engels moest gaan vragen of ’t doorgegeven kon worden.
De discman zou een grote variëteit aan muziekstijlen afspelen, zag ik aan ’t voor me liggende printje dat Rob thuis van de inhoud van zijn cd’s had gemaakt.
‘Voor iedereen heb ik wel muziek waarvan men gestoord kan raken,’ lichtte Rob met een glimlach toe.
Terwijl we onze borden vol schepten vertelde hij over zijn muziekcollectie. Hoe hij alle platen slechts 1 keer draaide, om ze op tape te zetten, & ze vervolgens zorgvuldig opborg.
‘I never touch them again, so they stay in perfect condition.’
1st Op tape, later op cd, toen branden met een computer mogelijk werd.
‘Nu moet je ze dus op je computer zetten,’ suggereerde ik.
Maar zover was-ie nog niet. Of mijn computer dan vol stond met muziek?
Ik vertelde over m’n harde schijven. Over de grootte van elk.
‘How do you say that?’ zei ik, nadat ik tussen 2 stukjes eend door over een mengeling van nederlandse en engelse gigabytes was gestruikeld.
‘Giggabytes.’
‘We say ‘gieg’ nowadays, you see,’ legde ik uit, m’n ‘g’ zo nederlands mogelijk laten klinkend.
We spraken over ’t genot van deze chinese maaltijd, over de muziek die bij de afhaalchinees had geklonken, de tijd dat men in België doorging met koken voor de gasten, over welke brouwerij we morgen zouden bezoeken, maar vooral ook over hoe Rob z’n platencollectie van New Jersey naar Seattle was verhuisd.
‘Eigenlijk was ’t enige waar we moeite voor moesten doen zijn onnoemelijke hoeveelheid dozen met platen,’ zei Mira. ‘Daarna viel de rest allemaal wel mee.’
‘Ik heb alle platen van Madonna,’ vertelde Rob. ‘& Da’s ’t enige waar ik niet om geef. Ik heb ze gekocht & in dozen gestopt. Nooit aangeraakt. Er zit geen krasje of kreukel op. Die moeten me straks geld op gaan leveren.’
Hij lachte.
Ik bracht ter berde dat een enkele plaat van Madonna toch wel de moeite waard was, maar daar wilde Rob niets van weten.
‘Wat luister jij eigenlijk?’ vroeg Rob.
Ik had ze vlak voor de maaltijd mijn meegenomen mp3-speler laten zien. Verteld hoeveel er op stond. M’n kleine boxjes erbij getoond & ’t geluid gedemonstreerd.
‘Eigenlijk ook van alles,’ gaf ik als antwoord. ‘Ik kan me ook nergens op vast pinnen. Elke keer moet ’t anders zijn.’
& Ik begon over m’n helden, m’n kleine helden eigenlijk, ik legde uit dat ik eigenlijk niemand écht vereren kon. Ik noemde concerten van afgelopen jaar, met Roswitha naast me, vertelde over Sufjan & Antony.
& Toen schoot me Johhny Cash te binnen.
‘Ik weet niet of je van Johnny Cash houdt,’ zei ik, waarop Rob vanaf de overkant van de tafel naar me knikte, ‘maar die was altijd al 1 van m’n favorieten. Bij die laatste cd dacht ik dat-ie misschien wel te oud was geworden, zo vlak voor z’n dood. & Hij klinkt ook echt oud. Maar Rick Rubin heeft met zó veel respect dat op plaat gezet, hij heeft met zó veel ontzag die oude stem van Cash in de muziek geproduceerd, ik was aan ’t luisteren & de tranen schoten me bijna in de ogen.’
& We praatten verder. Alsof er niets aan de hand was. ’t Was duister, inmiddels, we konden elkaars gezicht niet meer volledig onderscheiden, maar ik zag, ’t moet wel zo zijn geweest, want Rob ging met zijn hand naar zijn wang & wendde zijn gezicht kort af, Mira pakte een ander onderwerp op, om de aandacht af te leiden, zo voelde ik, solidair met haar man, maar ik zag, daar in de schemer van de belgische woning die we gehuurd hadden, dat er een druppel over Robs wang was gelopen nav wat ik gezegd had over die laatste cd van Johnny Cash.
‘Oh, Johnny,’ dacht ik, ‘wat heb je met ons gedaan?’

Terwijl de band speelde, op de achtergrond, in Zijperspace.