Eigenlijk heb ik een klein weekje vrij gehad. Ik hoefde even niet te schrijven.
Nou, daar krijg je een hoop extra tijd van. Niet hoeven nadenken, niet hoeven twijfelen, niet de druk voelen, niet vooruit plannen; t was een soortement geestelijke vakantie.
Terwijl t 1e wat ik dacht toen mn collega de winkel inkwam met de vraag: Hé, hebben jullie geen last gehad van die storing? was of de nrs die ik aan t downloaden was dan wel op mn computer terecht gekomen waren.
Nou ja, ik kon op dat moment ook nog niet weten dat de harde schijf van de server beschadigd was geraakt. Dat hoorde ik een paar uur later pas.
Ik had kortom geen haast. t Was wel lekker ontspannen.
Hoewel ik wel enig verantwoordelijkheidgevoel richting lezerschare had. Vanaf woensdag, 2 dagen uitgeschakeld, begonnen de 1e opmerkingen te komen dat mn weblog niet bereikbaar was.
Ja, komt door die electriciteitsstoring, zei ik dan. Vanavond is t waarschijnlijk opgelost.
Dat werd pas vrijdagavond. Heerlijk ontspannen. Behalve dan dat ik die vragen moest beantwoorden.
Niet dat ik t voor de lezer doe. De lezer is een stimulans, een stok achter de deur, een reden om continuïteit te bieden.
Ik wil zelf die schrijver zijn. Een schrijver heeft publiek nodig. Ik gebruik dat publiek om voor mezelf steeds weer een deadline te creëren. Extra voordeel van u, de lezer (groot voordeel van een weblog).
Edoch, genoeg gezever. Morgen ga ik weer beginnen. Of eigenlijk ben ik nu al begonnen. Gister al. Toen ik t telefoontje kreeg dat-ie t weer deed. Dat deed me realiseren dat ik een onderwerp moest hebben. Dan is t schrijven al begonnen.
Men ziet t resultaat daarvan morgen wel in Zijperspace.