De deur was dicht, maar werd op een kier gezet terwijl ik m’n fiets op slot aan ’t zetten was. Ik zag een vrouw op een stoel zitten toen ik binnen kwam.
‘Moet de deur open blijven?’ vroeg ik.
De vrouw gaf mijn vraag door aan Jeroen, die blijkbaar om ’t hoekje stond.
‘Nee, die heb ik voor hem opengedaan,’ hoorde ik ‘m antwoorden.
‘Dan doe ik ‘m dicht.’
Ik duwde de deur weer toe.
‘Ik heb trouwens wat voor je,’ riep ik naar Jeroen.
‘Bedankt voor je meeltje,’ zei hij tegelijkertijd, terwijl hij water in ’t koffiezetapparaat schonk. ‘Ik wilde gisteravond wel reageren, maar ik kon me er niet toe zetten.’

Verdomme Jeroen, ik schrik ervan. Ik had ‘t toch niet verwacht. & Ik baal er stevig van, want Berkhout was toch wel de winkel waar ik elke week mijn meest vaste boodschappen bij deed, ook al wist ik dat m’n portemonnee ‘t niet altijd kon dragen. Ik was er zwaar van afhankelijk, ‘t gaf me lust in eten, lust in ontdekken wat nog meer lekker was. Ik zal proberen morgenochtend langs te komen, voordat ik naar mijn werk ga. Niet alleen om nog in ieder geval 1 week van je spullen te kunnen genieten. Vooral om te laten zien dat ik je zal missen, dat je mijn steun hebt bij deze wellicht zeer moeilijke beslissing. Bedankt in ieder geval voor alles dat je voor mij gedaan hebt. Je weet niet half hoe belangrijk jij & je spullen (& daarvoor Berkhout natuurlijk) waren voor mij. ‘t Heeft me veel zin gegeven, veel trek, veel lust, zoals ik al eerder zei, ‘t deed me beseffen dat ik leefde, dat ik genoot. Op een simpele wijze, die ik voor ik kennis maakte met je zaak niet kende, dmv een lekker ontbijt, een lekkere lunch, kwaliteit in m’n leven. Ik hoop dat je in ieder geval beseft dat je dat voor elkaar hebt gekregen. Ik voor mij ben je er dankbaar voor. Ik hoor later wel wat er de oorzaak van is, maar wil voor nu in ieder geval m’n deelneming betonen met je moeilijke beslissing Berkhout Continental Store te moeten laten loslaten. Sterkte de komende tijd & succes met hierna volgende stappen.

Ton Zijp.

Ps: Ik zal je nimmer aflatende neiging tot ‘t tonen van een goed humeur minstens zo erg missen als al die etenswaren waarvoor ik oorspronkelijk naar je toe kwam.

‘Ach, dat was niet belangrijk,’ zei ik. ‘Ik heb trouwens wat voor je.’
Ik haalde een grote fles XX-bitter uit m’n rugzak.
‘Voor de extra extra bittere pil die we moeten slikken,’ voegde ik er aan toe. ‘Ik zal je missen.’
Hij nam ‘m aan. Zette ‘m op een plankje achterin de winkel. Hij had zich niet geschoren vandaag, zag ik. Z’n ogen stonden moe.
Ik keek wat om me heen. ’t Grootste gedeelte van de schappen was leeg. Hier & daar nog een bak tapenade. Blikken met soep in ’t wand, een grote pot mosterd & enkele stapels diverse soorten italiaanse deegwaren. De lege patébakken stonden hoog weggestopt in de kasten. Slechts enkelen bevonden zich nog in de vitrine.
‘& Hoe komt ’t nou?’ vroeg ik toch maar.
’t Had niet in ’t meeltje gestaan dat ik gisteravond in m’n meelbox had aangetroffen.
Jeroen vertelde. Ondertussen sneed-ie m’n laatste plakken paté aan.
‘Doe van alles maar 3,’ zei ik.
‘Je weet dat je paté in kan vriezen?’ zei Jeroen.
‘Ja, tuurlijk,’ zei ik. ‘Dat doe ik immers al jaren.’
‘1½ Kilo,’ zei Jeroen toen-ie klaar was.
De vrouw achterin lachte.
‘Da’s ook weer ‘ns wat anders,’ zei ik, m’n blik op haar gericht. ‘Ik heb nog nooit op zo’n manier paté gekocht.’
‘Totaal is ‘t € 17,73.’
We laadden m’n rugzak vol. Ik gaf ‘m een briefje van € 50,-. Jeroen ging zoeken naar wisselgeld.
‘Voortaan hoef je ook niet meer op zoek naar wisselgeld,’ probeerde ik de stemming op te monteren.
Ik gaf ‘m een hand.
‘Sterkte nog de komende tijd,’ zei ik.
‘Dank je.’
‘Maak er aan ’t einde van de dag nog een klein feestje van,’ zei ik, ‘met die fles.’
Buiten haalde ik m’n fiets van slot. Ik stapte op. Durfde niet naar binnen te kijken voor de laatste keer.

De weekenden gaan veranderen in Zijperspace, de maaltijden ook.