Binnenkort ben ik weer jarig. Slechts 15 nachtjes slapen.
Tijdens visite bij m’n buurvrouw van de week vroeg iemand hoe lang ik al wist hoeveel nachtjes ik nog moest slapen voordat ’t zover was.
Ik dacht even na & antwoordde toen: ‘Vanaf 1 December.’
Hartstikke logisch voor mij, want ’t is makkelijk uitrekenen als je op de 100e dag van ’t jaar jarig bent (behalve in een schrikkeljaar, dan is ’t de 101e dag, maar dat is nog leuker). Toen ik dat probeerde uit te leggen, vroeg m’n buurvrouw of ik misschien lichtelijk autistisch was (men moet mij niet verkeerd begrijpen: ze bedoelde ’t goed & er zat geheel geen kwaadaardigheid achter ’t stellen van deze vraag, maar zo plat opgeschreven zou dat natuurlijk wel zo over kunnen komen), omdat ik zo met die getalletjes bezig was.
Ik zei: ‘Nee, ik ben helemaal niet zo erg met die getalletjes bezig. Ik lig gewoon op een gegeven moment in m’n bed, kan niet slapen & reken per ongeluk dan uit op hoeveelste dag van ’t jaar ik jarig ben. Dat heb ik lang geleden gedaan, waarop ik dat natuurlijk nooit vergeten ben.’
Zo heb ik ook ooit, vertelde ik verder aan mijn gehoor, uitgerekend hoeveel dagen ik oud was. Dat moet rond m’n 27e verjaardag zijn geweest. ’t Getal dat daar uit kwam was dermate dicht bij de 10.000 dat ik dacht: dan kan ik net zo goed uitrekenen wanneer ik daadwerkelijk de 10.000 dagen haal.
Ik heb ’t die dag gevierd. ’t Was een dag in Augustus 1991. Van te voren enkele mensen op de hoogte gesteld. Maar niemand die ’t nog wist toen ’t eenmaal zover was.
Later las ik de romancyclus ‘De tandeloze tijd’ van A.F.Th. van der Heijden, waar in 1 van de delen de hoofdpersoon ook op de hoogte wordt gebracht van z’n 10.000e verdagdag. Hij besluit ’t die nacht te gaan vieren, maar doordat de dingen lopen zoals ze lopen, ’t is tenslotte een roman, raakt-ie juist daardoor aan de drogerende middelen verslaafd. Dat wijt-ie later aan ’t feit dat degene die ’t voor ‘m uitgerekend heeft, vergeten heeft de schrikkeldagen mee te rekenen. Hij had ‘t 6 dagen later moeten vieren.
Natuurlijk is dit gebeuren onderdeel van een roman, maar achteraf was ik toch blij dat ik niet zo achterlijk was de schrikkeldagen te vergeten. ’t Is met mij nog redelijk goed afgelopen.

Hoewel, afgelopen? Zover ben ik nog lang niet.
1st Nog even m’n 40e verjaardag vieren. Die valt dit jaar op m’n 14.610e verdagdag.
Dat laatste heb ik vanochtend uitgerekend. Ik was weer ‘ns veel te vroeg wakker & aangezien ik al meermaals had berekend hoeveel nachtjes slapen ik nog te gaan had, ben ik de verdagdagen maar weer ‘ns wezen tellen.
De oplettende lezer zal nu waarschijnlijk al bedacht hebben: 14.610 is helemaal niet zo ver weg van 15.000!
Dat klopt. Om precies te zijn is dat een jaar & 25 dagen verwijderd van m’n 40e verjaardag. Waaruit afgeleid kan worden dat ’t volgende grote feest (ervan uitgaande dat eenieder die ik dit meeltje stuur aanwezig zal zijn op m’n 40e) ter ere van mijn bestaan zal plaatsvinden op 05-05-05.
Ook een mooie datum. Weliswaar de 125e dag van dat jaar, maar dat mag de pret niet drukken.

Goed, groot feest dus. Ter ere van m’n 40e. Ik heb ’t allemaal zelf georganiseerd. De enigen waar ik van afhankelijk ben zijn degenen die mij ’t bier komen leveren & zij die bereid zijn wat extra hapjes te verzorgen, alsook natuurlijk al die mensen die bereidwillig genoeg zijn hun vrije zaterdag op te offeren om ’t heuglijke feit met mij te vieren; voor de rest doe ik ’t allemaal zelf (ook dit meeltje heb ik eigenhandig opgesteld).
Iedereen is uitgenodigd (zeg niet dat je ’t niet wist omdat je geen uitnodiging hebt ontvangen; uitnodigingen zijn eigenlijk nl niet nodig indien ’t feit zich voordoet dat iedereen welkom is; dit is dus eigenlijk een aankondiging, een aankondiging die middels de ontvanger verder verbreid kan worden), dus neem iedereen maar mee. Bedenk er echter wel bij dat des te meer mensen je meeneemt des te minder bier er over zal blijven om jouw eigen persoon te voeren tot dat gelukzalig punt dat de alcoholische versnapering als doel heeft. Dat zou dan weer als nadeel beschouwd kunnen worden. Men kan derhalve niet zeggen dat ik u niet gewaarschuwd heb.

Even voor alle duidelijkheid: ik stuur dit meeltje aan eenieder waarvan ik ’t i-meel-adres in bezit heb, wiens i-meel-adres ik wijselijk heb opgeslagen, moet ik eigenlijk zeggen, & plaats ’t verders ook op m’n weblog. Dit laatste echter zonder daarbij m’n adres te vermelden. Mocht iemand van m’n vaste lezers (ik noem een ikke, een Novecento, een Sanne, & zo zijn er nog wel enkele anderen die ik gaarne in levende lijve op mijn verjaardag zou zien verschijnen) dit lezen & behoefte hebben naar ’t Amsterdamse af te reizen, gelieve dan in contact te treden met ondergetekende. Ik ben dan gaarne bereid ’t adres te doen toekomen.

’t Is nu dag 14.595 van mijn leven. Op dag 14.610, zijnde 10 April 2004, vier ik mijn 40e levensjaar, sluit die zogezegd af, om feestelijk aan mijn 41e te beginnen. Ik geef gelegenheid om dit met mij te doen tussen 15.00 22.00 uur. Waarbij ik met klem wil verzoeken vooral zo vroeg mogelijk te komen; dat vind ik nl leuk. Dan ziet men m’n moeder ook eens. Of m’n broers, met schoonzussen & hun kinders. Best wel een mooi stel met z’n allen. Zij zullen naar verwachting weer vroeg in de dag mij moeten verlaten, aangezien zij allen buiten de Grootstad wonen & hun eigen familiale verplichtingen hebben.

Komt, kan ik hier nog slechts aan toevoegen.

Met vriendelijke groet & in volle verwachting verblijf ik in Zijperspace.

PS: In mijn huiskamer zal er niet gerookt mogen worden (vanwege brandvlekken in ’t tapijt ontstaan op eerdere partijtjes), maar daarvoor bied ik wel ruim gelegenheid in de gang, de keuken, alsook m’n tuin (waarbij men echter niet buiten de paadjes dient te treden).
PS: ’t Is absoluut onnoodzakelijk cadeautjes mee te brengen. Ik weet hoeveel moeite dat mensen elke keer weer kost, ik heb er zelf ook de grootst mogelijke kopzorgen mee gehad op festiviteiten georganiseerd door andere jarigen, dus wil ik ’t gemakkelijk houden & niemand ’t idee geven dat ik iets als tegenprestatie voor mijn verjaring verwacht. Komt allen relaxed & vooral ook zonder schuldgevoel.