feestloos

Ik heb ’t een keer in de vrijgezellenflat van Quint gevierd. Hij woonde bij z’n toenmalige vriendin in. Ik had nog geen amsterdams onderdak.
Roald kwam langs. Speciaal de trein naar Den Helder genomen. We waren toen onafscheidelijk. ’t Was logisch dat hij als enige langs zou komen.
Quint was er ook. ’t Was tenslotte zijn flat. Hij kwam wel ‘ns aanwaaien.
Soms als ik in bed lag. Zijn bed weliswaar, maar ik had ’t wel ‘ns prettig gevonden als ik daar van tevoren van op de hoogte was geweest. Er lag wel eens een vrouw naast me. Als Quint in de woonkamer de spullen zocht die hij moest hebben, kon-ie ons zien liggen.
Quint & Roald. Meer waren er niet. Of we zouden ’t krat bier moeten meerekenen. De ideale vrouw zou veranderen in iets dergelijks, tegelijkertijd met 5 vrienden, was een populair grapje in die tijd. Besmuikt hebben we op de bank in de flat van Quint voor de zoveelste keer om die grap gelachen. Terwijl we wisten dat 24 flesjes voor ons 3-en nog te weinig was. Dan beter geen vrienden.
Geen geld. Geen eigen woning. Geen vrienden naast Roald.
We zijn ’t beetje geld dat ik nog had verder in de stad op gaan maken. Roald fietsend & ik op ’t stuur. Quint was ondertussen weer naar z’n vriendin.
We rookten onze shag tot op de laatste kruimel op. Zo weinig was ’t geld dat we hadden. Angstvallig hielden we in de gaten wie aan de beurt was om een rondje te halen. Hadden we iemand in ons buurt die zich niet aan die gulden regel van om beurten zijn we aan de beurt hield, dan gingen we ergens anders staan. We hielden alleen maar ons 2-en over.
Toch dronken we elke dag. Vaak in de stad. Dat kratje bier op m’n verjaardag was eigenlijk een bezuiniging. Jammer dat Quint er van mee moest drinken. Evengoed bleef ik naar de keuken lopen om er steeds weer 3 uit te halen. Tot de koelkast leeg was.
Dat was de treurigste & omdat ’t een uitzondering was blijf ik me ‘m herinneren.

O ja, 2 jaar geleden was ik misselijk. Iets wat echt niet kon.
Te weinig gegeten & te veel heen & weer gerend. Toen ’t eindelijk tijd was wat restjes van wat anderen hadden overgelaten te eten, ijskoud bewaard in de koelkast, werd m’n maag overrompeld.
Ik ging in de gang staan. Zenuwachtig op & neer drentelend. Ik heb een lange gang, dat zag ik op dat moment als een groot voordeel. Zo kon ik ’t overzicht bewaren. De hoge muren dwongen me in ’t gareel, niet ’t evenwicht te verliezen. In ’t gezelschap teruggekomen stak ik een tijdje m’n hoofd tussen m’n knieën & ging rustig ademhalen. Ik voelde ergens vandaan een hand in m’n nek wrijven.
’t Bier was al bijna op toen, dus eigenlijk gaf ’t niet; ze zouden spoedig allemaal vertrekken.

Er zijn ook verjaardagen geweest dat ik niet de cadeaus kreeg waar ik om gevraagd had. Net niet ’t juiste boek, net niet goed geluisterd naar m’n wensen. ’t Was in m’n jonge jaren. Verlanglijsten waren vol gekladderde klapperblaadjes, misschien wel 2 kantjes gevuld, elke wens voorafgegaan door een nr.
Naarmate je lager in de lijst kwam werden de letters als vanzelfsprekend groter, de omschrijvingen uitgebreider. Om te laten merken dat nr 6 niet minder belangrijk was dan nr 1, dat ik abusievelijk bij ’t begin nr 6 was vergeten te noteren.
Ik zag broers op hun verjaardagen blij worden van elk cadeau dat ze kregen. Ik raakte alleen maar gefrustreerd, een woord dat ik nog niet kende, maar welk gevoel ik des te sterker aan ’t praktiseren was. Elke keer weer net niet. Ik kreeg ’t idee dat men mij wel kende, maar niet goed genoeg. Er was niemand die dezelfde dingen leuk vond als ik.
Ik werd chagrijnig van m’n verjaardag & toch keek ik uit naar de volgende keer. Misschien omdat ik 7 blije gezichten zag gedurende ’t tussenliggende jaar, van Pa, Ma & m’n broers op hun respectieve dagen.

Ik zei tegen Roswitha: ‘Zullen we maar wat gaan doen op m’n verjaardag? De volgende dag ben je immers ook vrij.’
Dat had ze dan wel eerder moeten weten, want dan had ze vrij gevraagd voor de dag van m’n verjaardag.
Maar wat ik dan wilde gaan doen?
Dat wist ik niet. Daarom had ik ’t haar gevraagd. Dat we er samen over na konden denken.
De stad uit? Maakt niet uit waar. Als ik maar een reden heb om m’n verjaardag dit jaar niet te vieren, zei ik.
Ze zei dat ze er over zou denken.

In ieder geval geen feestje dit jaar in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *