Als ik z’n hand schud ter afscheid, vind ik ‘t alweer zinloos. Ik was er tenslotte de gehele dag van overtuigd dat ik binnenkort zou overlijden. Zijn grote worstvingerige hand doet me beseffen dat mijn uiterlijk niets is; ‘t leven dat in mij zit is iets nietigs vergeleken bij dat wat huist in ‘t forse lichaam van mijn financieel adviseur dhr van Dijk.

Afspraak met dhr. Zyp op 25-11-2002 om 2100 uur. Reden dat deze afspraak zo laat is ingepland, is omdat meneer alleen in de avonduren kon wegens werk en uw agenda is erg vol. Meneer is vriendelijk, maar wilt niet iets aangesmeerd krijgen. Meneer vond het wel interessant om zijn persoonlijke situatie door te nemen, voor omtrent pensioen, omdat hij zich hier totaal niet mee bezig houdt en zelf nooit de krant leest, etc. Hij staat er dan ook voor open dat als er iets geregeld moet worden, dat hij dan met u wilt kijken wat de mogelijkheden zijn. Goed gesprek gehad. Veel succes iig en voor verdere gegevens zie het relatierapport.

‘t Is toch aardig van dhr van Dijk dat-ie ‘t afspraakformulier heeft laten liggen. Zie ik ook ‘ns hoe ik als klant via de telefoon overkom. Ik wist dat ‘t in de tegengestelde situatie uitstekend beviel bij mijn toenmalige respondenten; ik werd niet voor niets elke keer redelijk snel bevorderd in die tijd. ‘t Is prettig te bemerken dat ‘t ook andersom werkt.
Jammer evengoed dat dhr van Dijk succes gewenst wordt. Toch alsof ik een te veroveren objekt ben.
Ander minpunt: ik word Zyp genoemd. Net als in de telefoongids. Dat bevalt mij niet. Ik wil die oerhollandse ‘ij’ terug in mijn naam.

Ik had evengoed ‘t idee dat-ie niet wist wat-ie kwam doen. Ik was degene die uiteindelijk ‘t gesprek begon & de zogenaamd ‘prangende’ kwesties voorlegde. Ik suggereerde m’n maandelijkse inleg te verdubbelen, hij had daarvoor geen enkele daad- dan wel overredingskracht, vertegenwoordigersvernuft, financieel inzicht of ook maar enigszins talent nodig tot ‘t overtuigen van de noodzaak hiervan. Ik was blijkbaar dermate hopeloos verloren in de toekomst, die met mijn inzichten van die bewuste dag niet meer zo lang zou bestaan, dat ik besloten had dan maar alles op safe te spelen.
Dat klinkt tegenstrijdig, maar zo liepen de zaak & m’n gedachtengang nou 1maal.
28 Jaar lang leg ik elke maand € 45,- apart. Nou ja, mag er van dat geld druk gespeculeerd worden. Waarna ik ‘t weer terug mag eisen. Met rente. De wereld is oneerlijk verdeeld, maar ik voel me er behoorlijk tevreden bij. Zolang ik leef. & Niet hoef na te denken.

Ik begon pas na te denken toen ik bij de deur die dikke vingers weer moest omklemmen. Dat lukt een fatsoenlijke hand niet, dacht ik. Mijn hand paste met moeite in zijn palm. Hoe kan een mens zo worden & hoe komt-ie dan vervolgens in zo’n vak terecht?
Ik maak me overal druk om.
Hij zag er voor de rest best gezond uit. Zoals-ie gebruik maakte van mijn zitbank. Heel netjes voor iemand met zo’n omvang.
Maar ‘t gekke is dat ik niet weet waar ik me druk over maak. Ik zie alleen maar die vingers. Die hand die niet te omvatten valt. Z’n rustige, o zo rustige uitstraling van een ouder geworden Dik Trom gezeten op m’n bank ipv achterstevoren op een ezel.

‘Zal ik ‘t maandelijkse bedrag dan € 45,- maken?’ vroeg-ie concluderend. ‘Of misschien is een afgerond bedrag van € 50,- beter?’
‘Nee, doe dan maar € 45,-. Dan voel ik ‘t net niet zo verschrikkelijk erg maandelijks in m’n portemonnee uiteindelijk.’
Dat was een ingewikkelde hoeveelheid woorden achter elkaar om uit te spreken, maar zo heb ik ‘t ‘m gezegd.
Je moet wel een kutsmoes verzinnen om toch ‘t gevoel te blijven houden zelf de touwtjes in handen te hebben.

Ik keek ‘m na, toen ik ‘m buitenliet. Hij zou ook een biertje gaan drinken zogauw-ie thuis was. Had-ie nog net in de gang gezegd. Maar op ‘t moment dat-ie buiten was keek-ie niet meer om.

Zijperspace is in ieder geval financieel verzekerd van een lang bestaan.