‘t Notify-geluidje op m’n comp kan me elk moment van de dag attenderen op ‘t binnenkomen van meel. Ik heb tenslotte de comp de gehele dag aan staan, incluis de verbinding met ‘t internet. 24 Uur per dag wordt er elke minuut gekeken of er meel voor me is. Zodat ik niet te laat op de hoogte raak van ‘tgeen ik gemist zou kunnen hebben.

Dus ook ‘s nachts. Ik zou ‘t geluid vanuit m’n slaapkamer kunnen horen, ware ‘t niet dat ik meestal door ‘t notify-geluidje heen slaap. Tenzij er zo rond ½ 8 wat binnenkomt. Ik bevind me op dat moment waarschijnlijk vaak in een lichte slaap, of ben anders al wakker, want ‘t arriveren van ‘t gedicht afkomstig van Laurens Jz Coster registreert m’n gehoor de laatste tijd bijna altijd.

Ik ben dan echter nog lang niet klaar om geheel wakker te worden. Ik moet nog wat schoonheid erbij slapen. Ik ben elke keer weliswaar nieuwsgierig naar wat er in m’n meelbox is binnengekomen, maar de nog lang niet verwerkte vermoeidheid van gister overmant me meestal toch iets meer.
Ik neem ‘t notify-geluidje als waargenomen op in m’n geheugen & keer m’n hoofd om op de kussen.

‘t Laat me echter niet los. De laatste dagen begin ik na de notify in m’n slaap ‘t meeltje te lezen. M’n fantasie vult zelf de inhoud ervan in. Zo kreeg ik meerdere meeltjes tegelijk met verwijzingen naar latijnse uitdrukkingen mbt de toestand waarin ik mij bevond. Ik kreeg uitnodigingen eens een keertje langs te komen in een verweggelegen dorp. Of mij werd ‘t gezelschap aangeboden van een charmante jongedame. Zeer zeker geen spam; ‘t was een dame die ik in ‘t dagelijks leven ken & wiens gezelschap ik zeer op prijs zou stellen.
‘t Speelt zich echter alleen maar af in mijn hoofd. Mijn slapend, dromend hoofd. ‘t Geluidje dat de droom teweeggebracht heeft, blijkt elke keer weer afkomstig te zijn van zo’n gedicht van Laurens Jz Coster.

Vanochtend, wederom rond ‘tzelfde tijdstip, kreeg ik een lijst per meel binnen met allerhande vragen betrekking hebbende op muziek. ‘t Leek een soortemet popkwis. Waarvan ik onmiddellijk alle antwoorden wist. Ik zou eer behalen & roem.
Groot was m’n teleurstelling bij ontwaken, toen bleek dat alles wederom berustte op een droom. Enige troost vond ik in de gedachte dat er in ieder geval een meeltje was binnengekomen. Waarschijnlijk weer slechts een gedicht, maar ‘t feit dat er iets in m’n meelbox zat & ik nog niet zeker wist wat, droeg net als alle voorgaande keren weer bij tot een genoegzame nieuwsgierigheid.

Helaas had ik ook ‘t notify-geluidje gedroomd, bleek ff later.

‘t Wordt een beetje treurig met je, zei ik tegen mezelf (ik begon gelijk in mezelf te praten, zoals dat schijnt te horen met eenzame vrijgezellen). Je droomt dat je meel krijgt, maar ondertussen houdt de notifier zich stil. Zelfs een gedichtje van een anonieme vreemde, die ‘t tegelijkertijd aan 100-en andere mensen verstuurd, vindt ‘t niet interessant genoeg meer om jou ‘s ochtendsvroeg te verrassen.
Laat staan dat mensen ‘t leuk vinden om op je teksten te reageren (ha, daar komt de aap uit de mouw, denkt de lezer die ‘t tot hier aan toe heeft volgehouden). Ergens anders gaat men wakker liggen als de reakties op een stukje tekst onder de 10 blijven steken; hier droom jij al enkele dagen van 1 per dag. Er zijn zelfs mensen die de wereld alleen maar hoeven gedag te zeggen & ze krijgen een stortvloed van groeten terug.
Buiten dat: er wordt elders meer over je gesproken dan dat er hier gereageerd wordt.

Ik heb een boek gepakt & ben weer in bed gaan liggen. ‘t Boek stond vol gedichten. Ik heb ze mezelf voorgelezen. & Ben aldus opnieuw in slaap gevallen.

Men is in Zijperspace voor de spiegel ‘t groeten aan ‘t oefenen; zodoende is er in ieder geval respons.