Na de apotheek, fiets kon blijven staan, ging ik naar hun buren. Drogist.
Als je je fiets neerzet, op slot doet, heb je de tijd om te kijken wat de procedure is, al sleutel uit broek halend, slot openend, door de spaken trekkend, sluitend, klaar. Dan heb je in de tussentijd gescand hoeveel mensen er in de winkel zijn, of er mandjes staan, poster met RIVM-richtlijnen, waarop ‘t moeite kost ‘t alsnog toch fout te doen.

Niet dus in dit geval van ‘recht zo die gaat’. Ik wist waar ik m’n spul moest halen. Dus flitste ik zonder gebruiksaanwijzing meteen op m’n doel af.
De dame die de winkel bewaakte, geen kassa hoefde te doen blijkbaar, had ‘t meteen in de gaten.
‘Meneer, zoudt u een mandje willen gebruiken?’
Oeps, toch fout gedaan in m’n poging er in & er uit met gezwinde spoed. Om in deze tijden zo iets bruuts & ongehoords goed te maken moet je niet schromen bovenop je eigen intuïtie te zitten & de schuld in je toestand van ‘t moment te zoeken & dat vooral zoveel mogelijk op jezelf betrekken. Dan kan je bij ‘t boete doen niet makkelijk een dubbele fout maken.
‘Ojee, ik zit ook nog veel te erg in m’n ochtendmode,’ reageerde ik, hopend dat ik dat engels deel van ‘t laatste woord duidelijk genoeg uitsprak.
De waakhond lachte & keurde goed. Met een mandje mocht ik vervolgens mijn weg tussen de schappen vervolgen.

De kassajuf was timide. Ik kende haar van een keer daarvoor. Had ze nog maar net haar 1e instructies gekregen – pre-coronatijdperk. Volop fouten ging ‘t toen. Nu was ze volleerd, alle instructies in haar handelingen verwerkt.
Dus mandje aangeven, spullen er in laten, Ton, & goed opletten wat ze verder van me wil.

10 Min later sta ik weer bij ze op de stoep. ‘t Blauwe mandje vulde ik met wat ik nog maar net bij ze had gekocht & via de pijlen volgde ik de grote omweg terug naar de kassa.
‘Ik heb niet opgelet daarnet,’ zeg ik, ‘ik had andere tape nodig. ‘t Is om m’n grote teen te fixeren & deze zijn daar niet voor geschikt.’
Zo’n detail er in verwerken, dat maakt de mensen week. Hoe vaak op een dag horen ze tenslotte de uitdrukking ‘grote teen’?
‘Heeft u ‘t bonnetje nog?’
‘Nee, die hoefde ik daarnet niet van je te hebben,’ bekende ik mijn fout schuldbewust.
Ik mocht terug naar ‘t schap om de juiste tape te pakken. De mandjeswaakhond, ze had vlak voor m’n vraag om hulp er weer 1 te pakken & met haar vergoelijkende lach tot mand bewogen, begeleidde me naar de ditmaal juiste verpakking.

‘O, dit zijn inderdaad andere,’ werd aan de kassa geconstateerd, ‘& veel goedkoper, want ze zijn in de aanbieding. Heeft u er dan 30 cent bij?’
‘Dan kan ik misschien beter er nog een paar bij kopen. Dat kost jullie minder wisselgeld. Als ‘t toch in de aanbieding is.’
Ik als grootverbruiker, dacht ik daarentegen vooral, moet alles zo goedkoop mogelijk. Dus slungelde ik schuldbewust tegen de richting in terug voor 3 extra. In een oogwenk me ervan bewust dat er weer wat fout ging, maar vooral negerend.

‘Heeft u er 5 cent bij?’ was ditmaal de vraag.
Met een royaal gebaar peuterde ik tussen sinds lang niet gebruikte munten & vond er 1.
‘Sorry voor de overlast,’ was mijn gemeende excuus richting kassa, daarbij ook nog een blik werpend naar de dikke man achter me, die 2 maal een rare beweging met zijn massa had moeten doen om mij er langs te laten. ‘t Zat wel goed, blikte hij terug op mijn zwijgzame schuldbewustheid.
Achter me had weer een nieuwe klant de royale, vergoelijkende lach verdiend.

Voor ‘t archief van Zijperspace, afdeling van ‘toen-normaal’, schappen met alles ‘weet-je-nog’, insteekmap ‘winkelnorm’.