Sssst. Stil. Ik ben me aan ’t concentreren. ’t Kost me al zoveel moeite om liedjes mee te zingen. Ik moet m’n gedachten er echt bij houden. Ik heb deze nrs nog nooit gehoord. In ieder geval niet bewust. Ik was toentertijd niet bezig met muziek. & Anders luisterde ik niet naar de tekst.
Reitsma liet ons teksten van engelse liedjes vertalen. 1st Luisteren, de tekst opschrijven, zin voor zin, waarna hij uiteindelijk de werkelijke tekst liet zien, voor aanvang van de les had-ie die op de achterkant van ’t bord uitgeschreven. Beurtelings, klassikaal, vertaalden we zijn zinnen. Vond-ie leuk. Wij ook. Vooral omdat-ie z’n komaf verraadde. In welke muziek hij opgegroeid, student, jong was.
Nog vrienden had, grapten we onder elkaar.
Ik weet me nog een tekst te herinneren van een zielig oud vrouwtje die door de straten van Londen zwierf. ‘Streets of London’ zal ‘t wel heten. Daar begon ’t mee. Hij ontdekte nav dat nr dat-ie succes bij leerlingen kon hebben door ze iets voor te schotelen dat dichtbij ze stond. Teksten van engelstalige nrs.
’t Heeft niets uitgehaald. Ik luister nog steeds niet naar teksten. Lees nog steeds ondertitels. Ik kan de concentratie niet opbrengen. ’t Geduld dus niet. Muziek beoordeel ik intuïtief. De stem is voor mij een instrument, waar geen betekenis uit afgeleid wordt, behalve die van de melodie of intonatie.
M’n engelse taalbeheersing is niet slecht. Bovengemiddeld, schat ik zelf in. Spreek ‘t dagelijks, hoor ‘t dagelijks aan. Maar ik kan gewoon niet naar teksten luisteren. Vanavond speelde ik de cd van Spinvis voor de 100e keer, een waar jubileum, maar ik gooide de meezingzinnen weer precies op ’t verkeerde moment er uit, als ik me ze al wist te herinneren. Ook in ’t nederlands, kan ik Martin Reitsma gerust stellen, overkomt ‘t me.
Maar nu ben ik me aan ’t concentreren. Ik moet liedjes meezingen as maandag. Desnoods neuriën. Tot eergisteren had ik 2 cd’s van the Flaming Lips, sindsdien nog 2 extra op m’n comp. Ik zal toch moeten weten wat ten gehore kunnen brengen, ook als ze van ’t vroeger werk, van die 2 ‘hele goede’ cd’s die ik nog niet had, nrs spelen. Sta ik straks mee te deinen op een nr dat ik never heard of.
‘Oh, god, if she left me. God, has she forgot me.
Ik doe echt m’n best. Ik wil maandag fan zijn (desnoods zing ik: ‘I think she has’, net alsof ik ’t koortje ben). Ik wil me aanstellen. Ik wil duidelijk etaleren dat ik ze ken. Ik wil kwijlend voor ’t podium staan (20 meter daarvandaan betekent dat op mijn leeftijd, maar ik zal m’n best doen zo dicht mogelijk erbij in de buurt te komen). Tussen de puisterige, krabbende, gillende tieners. ’t Was tenslotte de mooiste cd van afgelopen jaar. Er zijn vast wel van dat soort lieden die dat met me eens zijn. Zwijmelend, ver weg, verlangend meezingend, wegzakkend, plakkend zwetend; zo ong, op de late vroege maandagavond.
Zijperspace zal deel uitmaken van de Melkweg voor 1 avond.