‘Wat heb jij toch? Dat je elke keer wat hebt,’ zei Rachel. ‘Dat je meteen zo verschrikkelijk uitgeschakeld bent.’
‘Ik weet ’t niet. Maar als jij ‘tzelfde zou hebben, dan zou je ook niet veel kunnen.’
Daarom vandaag maar geen stukje, denk ik. Nadenken gaat me niet zo goed af met een hoofd dat ik niet kan schudden om de gedachtes los te maken. Krampachtig probeer ik bij ’t typen in exact dezelfde houding te blijven zitten; ik voel dat m’n ogen ’t werk moeten doen. Ze volgen de steeds verder rechts in ’t beeld verschijnende letters. De enige beweging die m’n hoofd toestaat. Totaal gefixeerd staat-ie op m’n romp.
‘Kan jij geen sms-je naar Sas sturen?’ vroeg ik nog aan Rachel. ‘Dan hoef ik haar niet wakker te bellen. & Ik heb de telefoonnrs van de anderen niet.’
‘Ja, dan denkt ze meteen: “Wat doet Rachel bij Ton?” Hahaha.’
‘Oh, ja, daar had ik niet aan gedacht. Stuur dan maar: “Ton heeft een stijve. Hij kan niet werken.”’
Nog meer gelach. Moeizaam lach ik mee. M’n kaak voelt ‘t. Zelfs m’n kaak.
‘”Ton heeft een stijve. Groeten, Rachel”. Hahahaha.’
Maar ze stuurt wel wat. & Ze komt straks even langs om m’n nek te masseren.
Ik moet in bed gaan liggen, vond Rachel. Een boekje gaan lezen, rustig, ontspannen.
‘Nu hang ik op, hoor,’ zei ik. ‘Die hoorn vasthouden is ook niet goed.’

Vandaag dus geen stukje vanuit Zijperspace.