Ik heb een goed excuus, geen zorgen, ik heb een goed excuus.

Kijk, ten 1e voelde ’t vreemd aan in m’n keel, nadat ik een kitkat-chunk had gegeten vlak voor slapen gaan, & vervolgens nog m’n tanden had gepoetst. Dat gaf een vreemde oprisping, zo midden in de nacht, net voor ’t indutten.
‘Hèèghhh, dat moet ik in de gaten houden,’ dacht ik.
Volgende ochtend geheel vergeten.

Gister, op m’n werk aangekomen, bij ’t helpen van de 1e klant, voelde ik een zware niet-meewerkende stroefheid in m’n rug zitten, die al snel zich vertaalde in, helaas niet anders te benamen, rugpijn. Ik probeerde ’t los te gooien, kwestie van een beetje heen & weer bewegen, naar links, naar rechts, licht vooroverbuigen, armen boven de schouders, naar voren naar achteren, etcetera, maar dat leverde slechts een nog grotere vermoeidheid op. Vervolgens ben ik achterin de winkel op de grond gaan liggen, alleen bij afwezigheid van klanten, om oefeningen van 15 jaar her opnieuw op m’n lichaam uit te proberen. Hielp niet, maar ’t verzachte wel voor een kort moment.

Ik heb altijd last van een min of meer verstopte neus. Daar ben ik aan gewend; hooguit kan ik m’n snot wat vloeibaarder, snuitbaarder, makkelijker te verwijderen maken door ’t medicijn nasonex m’n neus in te spuiten. Kan ik tenminste nog een beetje buiten-adem-hard fietsen richting werk. Ik heb nl bijna altijd ’t idee dat ik te laat ben of wil anders vooral vroeg aanwezig zijn. Valt niet te veranderen; aard van ’t beestje, voel me er lekker bij & houd zodoende bovendien m’n conditie enigszins op peil.
Om niet te veel uit te wijden over onderwerpen die slechts zijlings met ’t eigenlijke doel van mijn uiteenzetting te maken hebben, ga ik hier verder met wat ik beoogde te vertellen.
M’n neus leek wat meer verstopt dan gewoonlijk: reeds 3 keer m’n neus gesnoten & verrassend genoeg (slechts tot mijn eigen verrassing natuurlijk; niemand die zich hierover ook maar enigszins druk zou maken behalve ikzelf) tot 4 maal toe luidruchtig geniest.

De 3 factoren bracht ik met elkaar in verband, stopte ze in de husselpan, mengde ze een beetje met elkander, & uit de toverdoos van mijn eigen vindingrijke redenatie kwam als mogelijke oorzaak van de genoemde verschijnselen dat ik enkele varianten van de griep zou kunnen hebben opgelopen, of anders alle ziektes die mij de laatste tijd ter ore waren gekomen, met als gevolg dat ik een week lang te bed zou moeten blijven, m’n verjaardag niet zou kunnen vieren, & nog enkele andere rampen van wereldformaat.
Dit suggereerde ik in monoloog, zonder enig antwoord hierop te verwachten, laat staan enige reactie, aan m’n zaterdaghulpje Thomas, die ik vervolgens ook maar gelijk uitlegde wat een hypochonder nou is, wat-ie doet & hoe snel zo’n persoon zou sterven.

Dit alles tezamen voegend, daarbij bedenkend dat m’n rugpijn toch wel degelijk pijn deed, besloot ik dat een paracetamolletje niet afdoende zou werken, maar alcohol wel, of in ieder geval ontspannend & verdovend, & heb ik ‘t, onder ’t mom: we moeten tenslotte weten hoe alle bieren smaken die we verkopen & dat zijn er veel, dus kan ik beter nu meteen beginnen, op een drinken gezet, wat resulteerde in een vroege kater, te weten vlak na m’n warme etensmaal.

U ziet: volledig legitiem. Ik hoop op enig begrip na dit open boek.
Vanochtend ben ik enige mate hersteld van al ’t euvel mij gister geschiedde, maar ik ben juist van plan richting ouderlijk huis te vertrekken.

Vandaar geen verhaaltje momenteel in Zijperspace, men zal ’t zonder moeten stellen.