Ik probeer in kontakt te treden. Enerzijds door geduld te hebben, anderzijds door af & toe een flinke trap te geven. Moet-ie maar voelen. Ik wil heus wel naar hem luisteren & al z’n geweeklaag, maar hij niet naar mij.
Direkt na zo’n aktie heb ik al spijt: stel je voor dat-ie uit wraak nog meer lawaai gaat maken. Vol onbegrip voor mijn gevoelige oren. Die rust nodig hebben, alleen maar rust. Anders kan ik niet lezen.

Wat ik dus probeer te doen is in kontakt treden. Kijken wat er aan mankeert, wat ik er aan kan doen & ook bezien of ik ‘m minder kan belasten.
Ik heb bijv ‘t omhulsel, de behuizing, er meermaals vanaf getild. Een blik geworpen in ‘t binnenste, de maag, ‘t hart, in ‘t centraal zenuwstelsel van mijn comp. Zogauw je je comp wat beter bestudeert weet je al snel geen naam meer te verzinnen voor z’n geraamte & dat wat ‘t in z’n karkas probeert te houden. Onzin om ‘t menselijk denkraam te vergelijken met een comp, denk ik dan, laat staan andersom.
Ik begreep in ieder geval niets van wat ik zag. Ik kon achterhalen waar ‘t geluid vandaan kwam, maar daar was alles mee gezegd. Telkens begon er een ventilatortje tegen iets aan te tikken, zo klonk ‘t. Een metalig geluid. Maar naarmate ‘t duurde ging ‘t steeds vaker begeleid worden door een diep ronken, als een comp in ademnood. M’n woonkamer was gevuld met dat lawaai.
Licht in paniek hoorde ik dit lawaai aan, wachtend op ‘t moment dat de comp op blauw zou gaan & de pijp aan Maarten zou geven. Dat bleef echter uit, ‘t geluid verdween weer, & de comp ging opnieuw over naar z’n aloude ventilatorgetik. De ene keer harder dan de andere keer. Soms zag ik me genoodzaakt oordopjes in te doen om er vooral geen last van te hebben. Vaak zette ik m’n comp uit, wat totaal niet m’n gewoonte was, op ‘t moment dat ik ‘t huis verliet of naar bed ging. Om de comp vooral niet de gelegenheid te geven de geest te geven tijdens mijn afwezigheid. Een enkele keer heb ik zelfs de comp afgezet terwijl ik nog gewoon in de kamer zat. Ik wilde perse m’n boek kunnen lezen.

Ik was al aan ‘t overwegen zo snel mogelijk al m’n spaargelden bij elkaar te voegen, ter aanschaf van een nieuw xemplaar. 1tje Die geen lawaai maakte. Een licht zoemen vind ik er bij horen, maar geen continue tik, metalig & komend van diep binnen dat ongrijpbare, onbegrijpbare kastje.
Ik was dat dus reeds enkele dagen aan ‘t overwegen, toen ik opeens merkte dat ‘t geluid was verdwenen. De aanwezigheid van geluid heb je al snel door, op een gegeven moment raak je aan ‘t geluid gewend & weet je ‘t weg te bannen uit je bewustzijn; je wordt er niet meer door afgeleid. Maar voordat je door hebt dat een geluid afwezig is, een geluid waar je dagelijks mee lastig gevallen werd, als een continue reeks van tikken, daar kan even overheen gaan. Ik weet dus niet hoe lang ‘t geduurd heeft voordat ik door had dat ‘t weg was.
Toen ik ‘t me echter besefte, raakte ik wederom licht in paniek: nu zou de comp ‘t definitief begeven.

Stilte is pas echt eng in Zijperspace.

Update: ‘t Geluid is terug. & Nog onrustbarender dan 1st. De comp weigerde zelfs op een gegeven moment op te starten, met heftige klakkende geluiden komend uit ‘t karkas. & Inderdaad: blauw scherm. Ik durf de comp bijna niet aan te raken, uit angst definitief schade aan te brengen. Laat staan dat ik de gelegenheid krijg na te denken over enige tekst die ik wilde plaatsen. Men zal waarschijnlijk een wijl geduld moeten betrachten.