Satie was m’n 1e kennismaking met klassieke muziek. In die zin dat ik ‘t mooi vond & ‘t me intrigeerde. Daarvoor was alles eigenlijk langs me heen gegaan.
Theo kocht z’n werk, uitgevoerd door Reinbert de Leeuw, terwijl ik nog helemaal bevangen was door de new wave-doctrine.
Maar Gnossiennes dwong me m’n blik/gehoor te verruimen.& Lange Ton natuurlijk ook, want die was degene die de platentoevoer verzorgde. Gelukkig was er niet veel dwang bij Lange Ton nodig, want Satie bleek ook te zijn ontdekt door de heren & dames van Les disques du Crépuscule. Die lieten Cécile de Bruynoghe Satie behandelen, op een verzamelplaat met voor de rest slechts muziek waar wij reeds van hielden.
Cécile speelde ‘t echter niet zo mooi als Reinbert de Leeuw, was onze opinie.
De Leeuw speelt traag & verschrikkelijk breekbaar, zo bleek vooral nadat ik ‘t jaren later kon vergelijken met andere uitvoeringen. Die stuk voor stuk er flink de vaart in lijken te zetten, maar daardoor de gevoelige toets missen.

‘t Was voor jaren ‘t enige stukje klassiek in Zijperspace.