Francoise introduceerde ‘t simpele recept in de familie. Rechtstreeks vanuit haar geboorteplaats Grenoble. Waarna ‘t een succesnr werd als er visite kwam, maar ook als die er niet was. Als ik niks bijzonders wist te verzinnen voor speciale gasten, kon ik altijd terugvallen op dit gerecht.
We noemden ‘t zoals Francoise ‘t ons geleerd hadden, maar de visite verbasterde onze uitspraak vaak tot ‘kratten patat’. Ze wisten niet beter, dachten wij dan. Wacht maar, tot ze ‘t voorgeschoteld kregen. Dan durfden ze niet meer de naam van deze klassieker te verbasteren.

Eindelijk kon ik ‘t vandaag weer bereiden. Om ‘t gebruik van m’n combi-magnetron in te luiden. Helemaal voor mezelf alleen. Een ovenschaal vol. Wat natuurlijk veels te veel is voor 1 persoon.
Dat is dan ook de bedoeling. ‘t Wordt nl nog lekkerder als ‘t een nachtje heeft gestaan. Vond ik althans. De restjes van de maaltijd stonden vroeger niet veilig in de keuken. Elke keer als ik voorbij ‘t gasfornuis liep, waar ‘t in een klein ovenschaaltje met aluminiumfolie afgedekt stond, móest ik een hapje nemen. Waarna de volgende ochtend slechts een klein hapje over bleef.
Dat zal dit keer niet gebeuren, hoewel ik een ½e schaal apart heb gezet. Ik zit nl al 2 uur met een opgeblazen buik op de bank niets te doen. Uitgeput van wat ik voor & tijdens m’n diner gegeten heb.

Gratin de patat is terug in Zijperspace!