Ze stond al in ‘t minuscule postkantoortje van Washigton. Een kantoortje dat tegelijkertijd dienst deed als een winkel van sinkel, kreeg ik de indruk door ‘t allegaartje wat elke cm² ervan in beslag nam. Daardoor pastte er maar 1 klant tegelijk in ‘t zaakje & moest ik, zeker met m’n rugzak op, buiten wachten. Als ‘t geregend had, was ‘t ook geen probleem geweest, want ‘t kantoor vormde de achterkant van de plaatselijke pub. De toegang tot de pub was slechts 1 meter van ‘t lokale postkantoor verwijderd.

Maar de oude dame leek maar niet klaar te komen met de mededelingen die ze aan de dienstdoende beambte moest doorgeven. Als ‘t al mededelingen waren. Uiteindelijk vroeg ze toestemming om haar boodschappen, een grote tot de nok toe gevulde tas, daar achter te laten. Daarbij sprak ze de man bij z’n voornaam aan. Dat moet kunnen in zo’n klein gehucht, dacht ik. De tas werd in een onmogelijk hoekje van ‘t kantoor gedrukt, nog ff nagedouwd door de man met de post-pet, toen de dame de pub al binnengetreden was.

Ik vroeg ‘m of er een pinmachine in Washington was: nee. Of er een pinmachine in ‘t volgende dorp was: ja. Hoeveel de treinreis Midhurst-Woking zou kunnen kosten: hij had geen idee. Zou ik ‘t met nog £ 20,- redden: dat moest kunnen.
Dus besloot ik ‘t geld meer dan die £ 20,- op te maken aan een pint in de pub.

De dame stond al aan de toog met een ½-pint Guinness. Iedereen zei haar gedag of vroeg waar ze de afgelopen dagen was geweest. Ik hoorde de gesprekken een beetje aan, terwijl ik wat achteraf was gezeten om m’n kleddernatte rug (door ‘t dragen van de rugzak) niet onder ogen te hoeven brengen.
De man van ‘t postkantoor kwam erbij, ditmaal zonder pet, zodat ik niet meteen doorhad dat hij ‘t was. Hij informeerde kort bij z’n buurman aan de bar, keerde zich naar mij om & zei: ‘Deze heer zegt dat ‘t niet meer dan £ 14,- kan zijn.’

De dame was een prater. Ze praatte met iedereen, maar ‘t liefst met de postbeambte. Daarbij legde ze haar vuist op z’n rug, hoger kwam ze niet, & wendde keer op keer haar gezicht naar hem, om haar woorden kracht bij te zetten. Hij had daar echter niet de hele tijd zin in, wat leidde tot kolderieke situaties & grappige opmerkingen. Ik zat grinnikend in m’n stoel ‘t boeltje te aanschouwen.

Ze vroeg hoe oud ik was. 38 Antwoordde ik.
‘Hm,’ dacht ze na, ‘dan ben ik bijna 60 jaar ouder dan jij.’
Ze begon verhalen af te steken over haar leven op mijn leeftijd. Hoe ze boekjes tegenkwam met plaatjes. Plaatjes van naakte vrouwen. & Ze net deed alsof er niets aan de hand was. Terwijl andere mannen zagen wat voor blad ze in handen had. Over een ontmoeting van haar & haar man met een ander echtpaar, die in porno bleken te handelen. Dat ze nog nooit beelden had gezien als die ze toen zag. Maar dat ze zonder blikken of blozen door bleef praten. Alsof er niets aan de hand was.
& Ze vroeg of ik iets te drinken wilde van haar. Ze pakte haar portemonnee.
O nee, ‘t was beter als ik ‘t zelf bestelde, want anders had haar echtgenoot ‘t door. De heer van de post bleek haar man. Geheimzinnig drukte ze een 2 £-stuk in m’n hand. Ik haalde een ½-pint & wilde ‘t wisselgeld teruggeven, maar dat kon niet. Dat zou haar man merken, begreep ik door haar gebaren. Ze wapperde ‘t weg. Ik legde ‘t op tafel voor me.

De gesprekken gingen door. Af & toe legde de dame haar vuist ook op mijn schouder. Af & toe begreep ik geheel niet wat ze allemaal vertelde. Af & toe maakte haar ega grappen met z’n collega-barzitters, af & toe over haar. Maar zij beet net zo hard terug.
‘t Was een gezellige middag in de plaatselijke pub. Iedereen was bezig met z’n lunch, de 6 mensen rond ‘t barretje deden dat slechts in vloeibare vorm.

Maar ik moest na m’n ½-pint verder. Ik wilde nog bijtijds in Woking aankomen. Ik stond derhalve op, snoerde m’n rugzak weer vast & groette de man van de post & de dame. Wees heel snel stiekem naar de munten die op tafel lagen. Dat ik ze niet kon accepteren.
‘Ohohohohw,’ zuchtte ze, ‘geef je ‘ns een keer iets, willen ze ‘t niet hebben.’
‘t Volgende moment liet ze haar brede grijze glimlach weer zien, terwijl ze me gedag zei.
‘It was nice meeting you,’ zei ik, voor ‘t 1st dat ik die zin vlekkeloos zonder gewetensbezwaren uit m’n mond kreeg.
‘Yes, it was sure nice meeting you,’ zei zij.
Hoewel ik ‘t idee had dat ze me na ‘t verlaten van ‘t pand alweer vergeten was.

Maar alles wordt tijdelijker naarmate de grijsheid toeneemt in Zijperspace.