groengeel

Ik mag niet op m’n rug krabben. Via de onderkant wel, langs m’n schouderblad, want daar is ‘t nog niet zo poreus, maar dan kan ik niet tot bij m’n nek komen. Ik mag niet via de bovenkant op m’n rug krabben. Met een arm die over een schouder kantelt. Want dan kan ’t gaatje in ’t midden een gat worden. Of anders die daarnaast. Ik moet me inhouden bij jeuk.

Afgelopen zondag vierde ik z’n 25-jarig jubileum. Ik was net zo grappig als 1 van de typetjes van Kees van Kooten & sprak ’t uit met ‘eu’.
‘Nee, niet aankomen,’ zei ik tegen Rachel, ‘want hij is heel teer.’
& Ik liet zien hoe dun de stof nog was. Ze raakte ’t toen toch aan. Maar met tederheid. Dat mocht.
‘Mooi, hè!’ zei ik. ’25 Jaar oud. 1st 6 Jaar van m’n broer, & nu alweer 20 jaar in mijn bezit.’
‘Da’s 26 jaar!’ zei een slim meisje.
‘Ja, maar ik neem allebei de getallen een beetje ruim,’ probeerde ik. ‘& Omdat ik ‘m vandaag aan heb vier ik vandaag z’n jubileum.’
Verkeerde uitspraak.
‘Jubileum,’ verbeterde ik mezelf, zachtjes voor me uit.
’t Meisje had een betoverende glimlach. Waarschijnlijk vanwege haar eigen slimheid. Niet omdat ze m’n correctie gehoord had.

Ik had bedacht dat ’t m’n dunste shirt was. Prettig bij de hitte. Alsof je niks aan hebt. Want door de kleine gaatjes & de dunne stof die deze gaatjes bij elkaar houdt, vliegt de lucht m’n borst tegemoet.
Er staat echter geen bierig iets op. Zoals op al m’n andere shirts. Daarom moest ik ‘m maar tijdens vrije tijd dragen.
’t Kostte nogal wat moeite om ‘m te vinden. 10 Stapels t-shirts doorgespit. & Toen nog een 2e keer, omdat-ie ergens tussenin verstopt zat. Helemaal naar achteren geschoven lag-ie. Achterin middenin een stapel. Ik heb ‘m heel zachtjes tevoorschijn geschoven. De stapel tilde ik met m’n andere hand op. Zodat er niets kapot getrokken kon worden.
In m’n blote bast ben ik voor de spiegel gaan staan. Trok ’t t-shirt over m’n hoofd. Terwijl ’t langzaam naar beneden voegde over m’n borstkas tuurde ik naar m’n eigen spiegeling. Of ’t niet vreemd was geworden. Die gele & groene strepen. Ik keek naar de kleine gaatjes die in de loop der jaren waren ontstaan. Kon toch nog wel? Misschien stond ’t wel extra stoer, dacht ik, terwijl ik ’t gordijn wat verder open trok om met meer licht meer gaatjes te kunnen ontwaren.
Ik rolde vervolgens m’n broek bij de pijpen wat verder op. Hoge blote voeten stonden beter bij ’t korte shirtje. ’t Bewijs werd in de spiegel geleverd. Ik keerde me nog even naar links. Keek over m’n schouder. Waarna ik rechts ook niet kon laten. Bij die draai wipte ik even op de punten van m’n tenen. Waarom wist ik niet, maar ’t was noodzakelijk voor ’t gehele plaatje.
Ik was klaar om de deur uit te gaan. Ik haalde m’n slippers tevoorschijn. Door de blaren op m’n hielen was ik die genoodzaakt te dragen. Ipv m’n wandelschoenen.
Hé, wacht, dacht ik, even kijken hoe of ’t shirtje met de slippers staat.
Na goedkeuring vulde ik m’n broekzakken met sleutels & portemonnee. In m’n rechterachterzak m’n mobieltje, links m’n brillenkoker. Snel m’n bril op. & Controleren in de spiegel hoe die stond bij ’t shirt.
Vlak voordat ik m’n fiets ’t huis uit manoeuvreerde vond ik m’n pet. Naast de kapstok. Achtergelaten bij binnenkomst de dag ervoor. De fiets leunde ik tegen de haldeur, terwijl ik me nog 1maal naar de slaapkamer verwijlde. Ook de pet werd goedgekeurd door ’t shirt. Verstoorde de horizontale geelgroene lijnen niet. Gaf er eerder een extra dimensie aan.

2 Dagen later heb ik ook nog gekeken of m’n hele wijde broek, ooit 5 maten te groot gekocht omdat ’t de laatste groene was, er goed bij stond.
Beter zelfs, vonden ik & m’n shirt.

Maar ook shirtjes worden vies. Zeker met ’t zinderende weer in de zomer van 2003. Menig druppel is al van m’n rug gegleden. Om maar niet te spreken over de liters die via hoofd richting borstkas liepen. & Oud zweet stinkt. Zeker die van onder de oksel. Bij mij waarschijnlijk niet, maar omdat ik ’t niet zeker weet stop ik m’n shirts toch maar na 1 dag dragen in de was.
Ik wilde echter niet ’t risico nemen dat de dunne stof, na zovele jaren trouwe dienst, ook al was ’t de laatste 10 jaar vooral door elke keer weer mee te verhuizen, in de wasmachine ruw uit elkaar gerukt zou worden door stevige broeken, onstuimige sokken, dartele onderbroeken of een meedraaiende handdoek. Op de hand wassen zou misschien ook tot gevolg hebben dat je nog beter door de structuur ervan zou kunnen kijken.
Dus besloot ik maar om met ’t shirt aan onder de douche te gaan. Niets zo veilig als tegelijk met ’t baasje van vuil te worden ontdaan.
Ik had echter geen rekening gehouden met ’t feit dat ’t shirtje loodzwaar zou worden onder ’t gewicht van al ’t opgenomen vocht. Ik kon ’t beter niet uittrekken, want ’t shirt zou alsnog geheel uit elkaar gerukt worden.

Vandaar dat er, terwijl ik schrijf, een klein plasje om Zijperspace is ontstaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *