‘t Moest geen gewoonte worden, dat gymmen op zondag. Ik denk dat m’n ouders ons ook weer niet te veel wilden verwennen. Wie had er van de leeftijdsgenoten, zowel die van m’n broers als van mij, nou een gymzaal tot z’n beschikking? Een volledige gymzaal, waar op zondag dan wel verjaarspartijtjes alles tevoorschijn gehaald kon worden & de kindergeest zich een paar uur uit kon leven.

Volgens mij droomde elk kind ervan dat een bowlingbaan (jongens) of een manege (meisjes) in familiebezit zou zijn. Van een gymzaal durfden de kinderen niet te dromen, want dat behoorde tot de absolute onmogelijkheden. Dus dachten kinderen daar niet aan.
Totdat ze de familie Zijp tegenkwamen.

Hoewel m’n vader slechts directeur van de huishoudschool was. Hij bezat niks. Maar zo deden we ‘t wel graag voorkomen. Vooral naarmate de verjaardag dichterbij kwam.

‘Niet vergeten je gymbroek mee te nemen naar m’n verjaardag woensdag, hoor.’
Naar andere verjaardagen moest je zwembroek mee. Niets zo afschuwelijk als dat soort partijtjes. Dan wilde iedereen mijn duikbril gebruiken, vooral ‘t verwende jarige neefje, terwijl ik ‘t water niet in durfde zonder die bril.
Nee, voor mij geen verjaardagen met zwembroeken. Daar ging ik niet meer heen. Zeker niet die van m’n neef. Dan kreeg ik toch weer op m’n donder van m’n tante. & M’n duikbril zag ik nooit meer terug.

Gymmen was veel democratischer. We haalden alle instrumenten uit ‘t materiaalhok, plaatsten ze overal in de zaal, de klimtouwen werden uitgedraaid, de knotsen & ballen uit de kasten gehaald & iedereen kon vervolgens z’n gang gaan. ‘t Enige wat de vriendjes hoefden te doen was de wil van de jarige gehoorzamen.
Touwklimmen dus.
Daar was ik nou 1maal de beste in. Of anders gingen we apenkooien. Kon ik weer de touwen gebruiken. & Won ik weer. Tsja, de jarige moest tenslotte winnen. ‘t Was zijn verjaardag. & Zonder mijn verjaardag was er ook geen gymzaal.

‘t Nadeel was alleen dat m’n vader vond dat we alles weer op moesten ruimen. Zoals we ‘t hadden aangetroffen moest alles terug in ‘t materiaalhok. Ook de touwen & knuppels & ballen. ‘t Moest gebeurd zijn binnen een kwartier nadat m’n vader ons kwam waarschuwen. Dan moesten we bovendien aangekleed & gewassen, indien noodzakelijk, klaar staan bij de deur.

Probeer dat maar ‘ns uit te leggen aan al die rotvriendjes die de hele middag al niet gedaan hadden wat de jarige wilde. Die totaal hun eigen gang gingen. & Bovendien rotcadeautjes hadden meegebracht. Hoe moest je dat groepje tuig van de bovenste richel wijs zien te maken dat m’n vader gehoorzaamd moest worden?

Blijkbaar was ik de enige die bang was voor m’n vader (& de toevallig meegekomen broer), want uiteindelijk hielp niemand van de vriendjes mee met opruimen. Totaal geen dankbaarheid hoefde ik van die jongens te verwachten; ‘t enige waar ze aan dachten was ‘t zo snel mogelijk aantrekken van de kleren & schoenen. Zonder een douche te nemen (tjemig, wat stonk Andrew; die lieten we op de terugweg lekker voorin de auto naast m’n vader zitten).
Ze dachten alleen maar aan de patat die m’n moeder inmiddels thuis had bereid. Ik praatte m’n mond altijd voorbij. Een week van te voren was ‘t programma in de gehele klas genoegzaam bekend. Met rode koppen & haast, want hun moeders wilden vast niet dat zoontjelief zo lang van huis was, werd de feestmaaltijd verorberd.
& Bij de deur stond m’n moeder met voor iedereen een zakje vol met snoep.

Toen wisten we al wat feesten was in Zijperspace.

Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Theo. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.