Naarmate ik ouder word verdwijnt m’n angst steeds meer. Vannacht liet ik me bijten door een pitbull. Ik had een dikke jas aan & de pitbull mocht in de mouw ervan bijten. Vrolijk draaide ik rondjes met de hond aan m’n arm bungelend. Ik werd op een gegeven moment wel wakker van pijn bij m’n schouder, maar ik denk dat de droom eerder werd veroorzaakt door de blessure dan andersom. Ik voelde me veel te dapper om dat beeld bij te stellen.

Tijdens m’n krantenwijk werd ik door een klein keffertje aangevallen. Midden in een bejaardentehuis. Een plek waar je je toch veilig acht. Plots viel-ie aan, onmiddellijk grijpend naar m’n nieuwe spijkerbroek. Klein als-ie was, trok-ie toch maar ff z’n aangelijnde omaatje een meter mee, om mij te kunnen aanvallen. Zo wil m’n geheugen dat in ieder geval zien. Ik had ‘m niets gedaan, behalve dat ik me niet bewust was van ‘t betreden van z’n territorium. Ik wist ook niet dat zulke kleine hondjes over zulke grote territoria kunnen beschikken. & ‘t Met zulke daadkracht kunnen verdedigen: m’n broek lag aan flarden & m’n been open. Dat moest behandeld. M’n geestelijke weerbaarheid eigenlijk ook, maar dat is er toendertijd bij ingeschoten.

Dus durfde ik jaren later niet de snackbar uit. Ik had al een xtra kroket besteld & de rest van de bestelling zo langzaam mogelijk, in fases aan de dienstdoende meegedeeld, maar ooit zou ik toch naar buiten moeten. De eigenaar van de 2 enthousiast blaffende & tegen de deur opspringende honden was ver ná mij aan de beurt. Misschien moest ik de maaltijd hier gaan consumeren, bedacht ik me. Hoewel dat misschien een beetje raar zou staan: voor 5 gulden patat & 4 fricadellen in je 1tje verorberen. & Dat nog wel zonder enige saus erbij. Roald had gezegd dat hij dat nl wel in huis had.
‘Ah joh, die honden doen niks,’ zei de baas.
Dat soort opmerkingen versterken alleen maar de fantasie. Je probeert je voor te stellen dat de honden inderdaad niks doen, maar ‘t enige wat je je kan voorstellen zijn die 2 honden. & Tegenovergestelde scenario’s van wat de baas verteld heeft. Ze springen toch niet voor niets zo enthousiast tegen de deur. Ze zien een zaak vol lekkere hapjes. & Daarbij ging ik ervan uit dat honden niet van patat oorlog of een vega-bal houden.
De baas ging naast de honden staan. Hij zei: ‘Down.’ Daarna: ‘Nu rustig.’ & Als xtra toegift, om mij tevreden te stellen: ‘Ga zit.’ & Toen moest ik maar me door de deuropening zien te wurmen, die vernauwd was door 2 vooruitspitsende snuiten van schatjes van honden. Hun natte neus lieten ze een kort moment over m’n broekspijp gaan terwijl ik passeerde. Daarna likte 1 z’n bek af met z’n tong, zo’n lange, die bijna tot aan de neus kan komen, & keek vergenoegd z’n baas aan. Om de hoek durfde ik pas m’n tempo te versnellen.

Ik zie honden nog steeds van kms afstand aankomen. Onbewust hou ik nog steeds rekening met ze. Ik kies bijv de wegkant waar zij zich niet bevinden. Lijkt ‘t wat meer alsof ik niet in hun territorium kom. Maar vooral ga ik rechtop lopen, gedraag me alsof ik hun in míjn gebied duld & ontken de blik die mijn blik zoekt.
Behalve als ik pitbull-achtige honden zie, met bazen die halter-shirtjes dragen, veel te klein voor ‘t pakket aan anabole steroïden dat ze mee moeten dragen. In een park waar een groot tekort heerst aan stevige stokken om met de bek vast te pakken.

Dan duurt ‘t altijd ff langer voordat ik terug ben in Zijperspace.