Wat is een dag als dit uiteindelijk? Behalve een dag lang de fiets niet kunnen gebruiken. Niet alleen omdat-ie nog steeds op m’n werk stond. Behalve dat ik niet achter de tram, de juiste tram, de tram die zou zorgen dat ik op tijd was, aan kan rennen. Behalve dat ik over straten slenter, ipv tijdig de zaal van voorstelling te betreden.

Wie ben ik, buiten een verhaal? Een verhaal van gister, een verhaal van woede, maar ook van angst waarschijnlijk, een uitzonderlijk verhaal. Wie ben ik, zonder de aandacht die ik vraag, altijd maar weer vraag, & soms, als ‘t zo uitkomt, bij hoge uitzondering, krijg?

‘t Is een slingerweg, ingezet door de tram, in stand gehouden door de geldigheid van de strippenkaart. De levensduur van de reis wordt erdoor bepaald. De mate waarin ik me opoffer de vallende druppels op te vangen. Iemand moet ‘t doen.
De confrontatie met ‘t overdagse huis moet uit de weg gegaan worden. In ieder geval uitgesteld.

Ik stel ‘t toetsenbord uit. Ik moet weten wat m’n vingers willen. Voordat ze aan de slag gaan. Voordat ze ‘t rikketikketik laten weerklinken. De muren, de 4 muren, hun funktie van weerkaatsing, holle weerkaatsing van geluiden, bewijzen. Hun twijfels, hun correcties, hun terugkomen op hun woorden, hun liefkozen, hun vergeten, hun vergissen. Die 10 vingers zijn verantwoordelijk voor een vrolijke dans van stilte die anders was ontstaan. Die 10 vingers doen hun dans van olijke pogingen tot een verhaal dat moet ontstaan.

& Ik. Ik loop over straat. Van markt naar markt. Te verlegen om de kroegen te bezoeken. Bang mezelf geen houding, letterlijk geen houding, te kunnen geven. Ik verzin komma’s, desnoods punt-komma’s, om zolang mogelijk de waarheid, ‘t verhaal te verhullen.

Ik loop langs een 50-er jaren-lampenwinkel, ik loop langs ‘t 2e handsgoed op de markt, bewonder geschriften van vroeger opgesteld in een stalletje, & zie gezichten van toen ongemerkt opdoemen. Ik ben de enige die ze signaleert. Ik doorkruis hele wijken, wijken waar ik al jaren m’n voeten niet meer heb neergezet, wijken waar liters drank door ‘t toilet zijn gespoeld. & Ik ben de enige overlevende die hier loopt.
Kom op, wil ik vragen, waar zijn jullie verhalen van vroeger? Waar heb ik al m’n tijd aan besteed?
Maar de enigen die ik zie, zijn de handelaren die verhalen van toen verkopen. Ze hebben hun eigen prijzen op de artikelen geplaatst.

Maar uiteindelijk wacht ‘t toetsenbord ‘t langst in Zijperspace.