Boekenman komt ‘t terras oplopen. Gaat direkt richting een groepje om de vulling van z’n tas te tonen.

‘Hé, daar heb je Boekenman,’ zeg ik midden in ‘t gesprek tegen Pes.
Pes gaat nog ff door met waar ze mee bezig was.
‘Ken je hem? Boekenman,’ vraag ik.
Pes kijkt op: ‘Boekenman?’
Ze zou ‘m nog net kunnen zien passeren.
‘Ja, Boekenman,’ noem ik nogmaals hoopvol.

Ik roep ‘m aan terwijl hij voorbijloopt:
‘Hé Boekenman. Hoe gaat ‘t?’
‘Ha Ton. Ja, ik was ff zaken aan ‘t doen. Maar ik heb in ieder geval geen tas met boeken meer. Dus ‘t geld is binnen. Nu kan ik waaien op de wind.’

Sluiks kijk ik naar Pes. Of ze wel oplet. Of ze wel ziet dat Boekenman lijkt op de Boekenman van mijn verhalen.

‘Oja, je schrijft wel eens over Boekenman,’ zegt Pes te laat om de persoon nog te kunnen herkennen die reeds de hoek om is verdwenen.

Zodoende weten we nog steeds niet of Zijperspace realiteit is.