Soms maak ik ‘t nog wel mee, de zachte handlegging, aan beide zijden, op de vrouwenheup. Niet meer zo serieus, niet meer zo sensueel, maar eerder vriendschappelijk, onontkoombaar, noodzakelijk lief.

Ik weet niet wanneer ik ‘t geleerd heb. Ik weet zelfs niet of ik ‘t geleerd heb. Soms liggen die handen daar. Terwijl we gewoon aan ‘t praten zijn. Of ‘t gesprek aan ‘t afronden. Op ‘t punt gedag te zeggen. Dan volgt er vaak nog een kus. Terwijl de handen nog teder zacht op de heupen liggen.

Ik ben me er ontzettend bewust van, vooral achteraf. Alsof ik m’n handen zal moeten wassen om ‘t gevoel van ‘t aangeraakte lichaam te vergeten. De tinteling lijkt in de zenuwen van m’n handen te blijven zitten. Net zolang tot ik de volgende aanraking aanga.

Slechts de geroutineerde aanrakingen verdwijnen uit m’n lichaamsgeheugen. Terwijl die juist zo belangrijk zijn. ‘t Is niet de uitzondering die bestendigheid levert, eerder de continuïteit zorgt voor gemoedsrust.

Ik ben een vrouwenman. M’n leven lang al. Komt door m’n moeder. Ik vond ‘t maar wat fijn bij m’n moeder te zijn als m’n vader op vakantie ging. M’n moeder hield net als ik van thuis blijven. De wereld hoefde niet zo nodig te veranderen. Die veilige gedachte werd door m’n moeder bevestigd. Ik kon naast m’n moeder op de bank in slaap vallen, in ‘t holletje van haar benen, m’n hoofd op haar heup.

Je zou ook kunnen zeggen dat ik al een vrouwenman was voordat ik m’n moeder kende. Zij was slechts de 1e uiting ervan.

Ik praat meer over m’n vader dan over m’n moeder. Terwijl ik m’n moeder al m’n leven lang nog veel liever heb. Dat hoor je niet te zeggen, net als dat m’n moeder nooit zei wie zij ‘t liefst van haar 6 zoons had.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb een mooie vader. Ik heb ‘m leren kennen zo rond de tijd dat-ie bijna met pensioen ging. Ik ben nu langzaam bezig afscheid van hem te nemen. Veel te kort heb ik de tijd gehad.
Maar m’n moeder was er al. M’n moeder blijft ook nog een tijdje. M’n moeder is er.

& Soms leg ik m’n handen op de heupen van een vrouw. Weet ik veel op dat moment dat ‘t eigenlijk komt door m’n moeder.

Ik was aan ‘t schrijven & plots kreeg ik een reaktie van m’n moeder.

Probeer ‘t dan maar ‘ns stil te houden in Zijperspace.