Tegenwoordig hoor ik een vrolijk geluidje. ‘Notify’ wordt ‘t geluidje genoemd. Dan weet ik tenminste dat er iets is binnengekomen. Ik kan dan blijven zitten of onmiddellijk opstaan om te kijken wat er aan de hand is. Meestal doe ik ‘t laatste. Liefst zo snel mogelijk.

De 1e keer dat ik m’n eigen huis binnen stapte & op de deurmat een stapel, of misschien maar een enkele enveloppe, vond; ook al waren ‘t rekeningen, ‘t waren altijd kleine sensatietjes in de begintijd van zelfstandig wonen. M’n zelfstandigheid werd er door bevestigd. & Men vond blijkbaar dat ik belangrijk genoeg was om een postzegel aan te besteden. Grote bedrijven weliswaar niet, maar ze besteedden toch ook maar ‘ns ff een enveloppe & een blaadje papier om me m’n banksaldo mede te delen.

Eenzelfde sensatie, met een andere dimensie, voelde ik toen ik m’n 1e telefoon met antwoordapparaat installeerde. Voortaan stond er een rood lichtje te knipperen bij thuiskomst. Als men vond dat ik aandacht verdiende. Als men vond dat ik kontakt moest opnemen. Als men belangrijke mededelingen had, die via post onnodige vertraging zouden oplopen.
‘t 1e Waar ik naar keek, zogauw ik de kamerdeur opendeed, was ‘t lichtje van ‘t antwoordapparaat. ‘Há, aandacht,’ ging er door m’n hoofd heen bij ‘t zien van ‘t vrolijk geknipper. ‘Há, ik mag ‘t afluisterknopje indrukken. Hoef lekker aan niemand niet toestemming te vragen.’ Ong net zo’n gevoel als dat ik in m’n jonge jaren op ‘t knopje in de bus mocht drukken, zodat we er de volgende halte uit konden.

& Heden ten dage dus ‘t notify-geluidje. Overal in huis dringt ‘t geluid tot me door. Alleen ‘s nachts wil ‘t me door diepe dromen wel ‘ns aan voorbijgaan.

‘Há, iemand reageert op Zijperspace.’