huisarts

Ik had besloten te gaan bellen zogauw ik wakker werd. Maar ik was al zo vroeg uit bed dat ik dat telefoontje beter nog een uur kon uitstellen.
‘Ik begin te merken dat ik ouder word,’ zei ik later tegen m’n moeder. ‘M’n slaap wordt steeds onrustiger.’
Toen ik uiteindelijk belde, kreeg ik meteen contact. De assistente vroeg of ik diezelfde middag om 10 voor 3 kon.
‘Daar schrik je van, hè?’ zei ze.
‘Ja, ik ben gewend 1 of 2 dagen later te moeten komen.’
Er was ruimte zat.
Aan ’t raam hing de mededeling dat ziekenfondspatiënten zich nog konden aanmelden bij deze praktijk. & De wachtkamer was leeg. Ik pakte m’n boek, las daar 1 blz uit & werd toen door m’n huisarts gehaald.
‘Jullie werken steeds efficiënter,’ zei ik, terwijl ik m’n boek in m’n rugzak terugstopte. ‘Ik heb slechts tijd voor 1 blz.’
Hij legde uit dat de Pijp steeds meer veryupte. De allochtonen trekken weg. & De appartementen worden door steeds minder mensen bewoond. Rijkere alleenstaande jonge mensen nemen meer ruimte in beslag dan voorheen de allochtone gezinnen.
‘Net als de Jordaan,’ zei ik.
‘Ja, net als de Jordaan.’
Ik vertelde m’n klacht, waarna hij me onderzocht. Ik mocht er zelfs bij gaan liggen. We namen de diverse opties door. Hij suggereerde wat. & Schreef een recept uit.
‘Ik laat je bloed ook wel onderzoeken.’
Dus kreeg ik nog een formulier mee. Schildklier, lever, bloedlichaampjes & nog enkele andere aspecten, maar daar zou ik de betekenis van moeten opzoeken.
‘Kom je volgende week terug. Dan kijken we wat er gebeurd is.’

& Dat allemaal zo verschrikkelijk ontspannen, dat ik bijna zin heb nu al terug te gaan. Terwijl ik ‘t bezoek 2½ week had uitgesteld. Ik moest me vooral niet aanstellen, had ik me voorgehouden. Ik was hypochonder, dus juist daarom zou er wel weer niks aan de hand zijn. Juist daarom moest ik extra moed bij elkaar sprokkelen.
‘Ben je bang dat je wat hebt?’ vroeg-ie ook nog.
‘Ik ben ietwat hypochondrisch aangelegd,’ zei ik.
‘Dan ben je vooral bang,’ zei hij begrijpend.
Ik lachte er overheen. & Kwam vervolgens met een hele waslijst van kleine klachten die er allemaal mee te maken leken te hebben.
‘Kom volgende week maar terug,’ zei hij.
Alsof ’t een doodgewoon bezoekje is. Volgende keer krijg ik er misschien wel een bakje thee bij geserveerd. Zo gewoon. Zo ontspannen.
We schudden elkaar de hand. Zoals ik bij andere huisartsen ook gewend ben te doen. Maar geen knijp & zeker ook geen washandje. Ik keerde me om, & warempel: ik hoefde zomaar ‘ns niet te zoeken welke deur de uitgang was. In 1 keer goed.

Dat gaan we vaker doen in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *