Hoe moet ’t straks dan? Als ik echt ouder ben. Als ik gedwongen wordt elke dag te blijven zitten, ’t huis niet te verlaten, als ik slechts schuifelend de keuken bereik om een bakje thee te zetten. Als dat alle beweging is die m’n lichaam aankan op een dag.
Ik heb me ziek gemeld. Ik zal de hele dag thuis moeten blijven zitten. ’t Bezoek aan de huisarts straks beschouw ik als een uitstapje. Met de onrust die ik in m’n kont heb is dit een kwelling. Ik verzin telkens weer iets om in ieder geval op te kunnen staan, een stukje door ’t huis te lopen, beweging te hebben, afleiding ook. Een stoel benauwt me na 5 minuten, dat wist ik al, maar nu weet ik ’t weer iets beter.
M’n benen werken ook niet mee. Na enkele uren gevangenis thuis beginnen ze op te spelen. Ze schreeuwen dat ze stijf worden. Dat ’t bloed niet door kan stromen. Dat ‘t nog maar even kan duren, & dan staat plots alles stil, elk vezeltje in m’n lichaam. Net als de klok die zou luiden vroeger, als je een gekke bek trok, dan bleef alles staan zoals ’t op dat moment stond. & De tantes stonden erbij te lachen.
Als ik een boek lees, dwing ik me tot ’t einde van een hoofdstuk te komen. Tenzij er plots een meeltje binnenkomt. Da’s een uitzondering. Als ik een boterham eet, moet die 1st op, voordat ik een nieuw bakkie thee inschenk. Als ik ’t huis schoonmaak, moet er niets van vuil meer te zien zijn, voordat ik weer achter de comp mag kruipen. Als ik m’n benen ga voelen, moet ik ’t zo lang mogelijk verdragen, zeker totdat ’t pijn gaat doen, maar liefst nog iets langer. Andere mensen kunnen hele dagen achter een bureau zitten, toch?
Maar zo hops ik noodgedwongen van tuinstoel naar de stoel achter de comp, om vervolgens iets op te pakken, naar de keuken te brengen, daar een boterham te smeren, weer in de zon te gaan zitten, boterham op, & weer een nieuw rondje. Ik loop achter mezelf aan, steeds met 10 minuten achterstand.
Ik lees over mensen die ouder worden, schrijvers, de ouders van schrijvers, & merk dat ik daar nog lang niet ben. Maar wat is nog lang niet als de tijd steeds sneller wordt? Ze lijken stukken tijd van de tijd af te hakken. Heeft een uur plots enkele secondes minder. Misschien wel een minuut. Volgend jaar blijkt er nog minder in dat uur te passen. Zo word ik vanzelf wel oud; ik heb nogeneens door dat de tijd voorbijvliegt.
Hoe moet ’t straks dan? Als ik echt ouder ben. Als ’t realiteit wordt dat ’t niet lang meer kan duren. Mag ik dan genieten van elke minuut die ik heb, of móet ik dat dan & zal ik dan vol kunnen houden ’t vast te houden, zolang ’t mooie duurt. Of is mooi dan allang niet meer mooi, omdat ik alles toch al heb gezien.
Ik moet hiermee stoppen. ’t Wordt tijd dat ik weer een boterham eet, rustig, in de zon. Onderwijl een nieuw hoofdstuk aanschouwend.

& Dan blijven zitten, rustig blijven zitten, totdat alles voorbij is in Zijperspace.