Een boekje over haren, ik meen dat dit een beginnetje moest worden van wat z’n levenswerk straks zou zijn, zoals vanochtend de man die alle riedels van koolmezen registreerde, bijna z’n leven lang – die laatste is niet voortijdig heen gegaan, zo tevreden klonk hij met z’n geluidsapparatuur, maar de waarschijnlijk inmiddels kalende man, op ‘t moment van publicatie van wat tot z’n magnum opus moest leiden: hij staat verborgen in verhulde catalogi die ‘t trage verleden als iets tastbaars moesten handhaven opdat zij, die straks wat was geweest alsnog zouden kunnen raken, strijken of achterover kammen als herinnering aan de jaren die toen nog moesten komen.

We zijn ‘t strijken nabij in Zijperspace.

(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram.)