Ik vind dit wel als des sprookjes, verteld middels Technicolor, als John Ford in staat was geweest andere natuur te filmen dan zijn Monument Valley, waar ik aan voorbij wil gaan, hoewel zeer gewaardeerd, omdat je niet van zand alleen kan leven, maar schijnbare leegte wel; ik draai een knop om, elke dag opnieuw & zet de mensen uit, geen widescreen meer, maar naarmate vaker wordt wat ik nog om me heen zie meer des Fords, maar dan vooral de spaarzame oases.

& Dan m’n donkerbruine stem van weleer die ooit schallend door de bibliotheek van Zijperspace klonk & elk boek sloot.
(Foto [in betere kwaliteit, want rottig kopiëren als je je eigen foto’s ergens anders wil plaatsen & ‘t je onmogelijk wordt gemaakt door FB] & tekst eerder geplaatst op Instagram)