instulping

Ik heb ’t nu al meermaals onderzocht, maar nog steeds is ’t niet verdwenen. & Nog steeds heb ik de essentie niet te pakken. Ik kan er de hele tijd naar kijken, zonder dat ik ’t snap. Een gewoon wondje zie je, dat ligt normaliter aan de oppervlakte, dat vervormt, stolt, gaat jeuken, wordt opengekrabd, zie je kortom de hele tijd veranderen, ben je bekend mee. Maar een wondje in je mond is een mysterie omdat ’t zich aan de blik onttrekt. ‘t Toont zich niet.
Dus sta ik voor de spiegel, m’n gezicht zo dicht mogelijk er bovenop, pak met beide handen m’n bovenlip vast, krul ‘m om, & tuur, tuur, tuur, om te constateren dat ik er niks van snap.
Een wondje in je mond zou snel moeten genezen. Heb ik altijd gedacht. Omdat er geen beschermende huid, stevige huid, omheen zit. Ik meen dat ik ’t me zo ‘ns heb laten uitleggen. ’t Is kwetsbaarder, maar herstelt daardoor ook eerder.

De resultaten van ’t laatste onderzoek.
’t Ziet er wit uit. Ipv roodrozig. ’t Stulpt. Naar binnen. Dus komt ’t steeds makkelijk tegen m’n tanden aan. Irritant makkelijk; ik voel ’t daardoor constant. Om preciezer te lokaliseren: m’n linkerbovenhoektand & de aanliggende snijtand. De wonde zelf heeft ong de grootte van beide tanden tezamen. Waarschijnlijk de afdruk van ervan. ’t Voelt net alsof ik een extra dikke lip heb. Maar ’t is gewoon een stuk dik vlees, hangend aan de binnenkant van m’n bovenlip. In de spiegel is dat bijna niet vast te stellen, dit is onderzoek verricht door m’n tong, waardoor ik dit resultaat als gevoelsmatig dien te omschrijven. Gevoelsmatige pijn & ongemak dient evengoed serieus genomen te worden. Vooral omdat ik er zelf slachtoffer van ben.
Bovenstaande is zeker niet te classificeren als wetenschappelijk onderzoek; ’t is daarvoor té emotioneel geladen, waarbij de metingen doordrenkt zijn van onnauwkeurigheden verricht door instrumenten die daar niet daadwerkelijk geschikt voor zijn, niet voor dit doeleind ontworpen. Maar daarbij heeft ’t des te meer emotionele lading, welke in ’t vervolg zeer serieus genomen dient te worden, aangezien dit niet ‘t geïntendeerde leed weergeeft, maar wel degelijk ‘t gerealiseerde ongemak.

Ik zou de resultaten eigenlijk moeten doorspelen aan m’n tandarts. Zodat zij zich wat beter realiseert wat de gevolgen zijn van haar mededeling: ‘Deze ga je wat meer voelen dan de vorige.’ Daarbij verwijzend naar de naald (ik zag ‘m in m’n ooghoek voorbij gaan; hij was eng lang), die zij ging gebruiken om me ditmaal volledig te verdoven in de zone waar zij wilde gaan ploegen, boren, eggen & strijken. Waarbij ik momenteel waarschijnlijk niet de juiste vocabulaire gebruik. Ik ben dan ook geen tandheelkundige. Slechts een willoos slachtoffer ervan.
Ik ging de bewuste spuit inderdaad wat meer voelen dan de daaraan voorafgaande. Zeker gezien ’t feit dat ik daar vervolgens niks meer voelde. Klinkt als een tegenstrijdigheid, maar is ’t niet zo dat mensen met geamputeerde ledematen deze ledematen des te intenser voelen. Juist door de afwezigheid ervan. Nou noemt men dat verschijnsel fantoompijn, & in mijn geval zou men daar geenszins van kunnen spreken, maar ’t feit was daar dat ik vanaf dat moment wel zeer bewust was van de ongevoeligheid, ’t niet aanwezig zijn, van mijn wang. Of eigenlijk de spieren ervan. & De daarbij behorende zenuwen.
Men weet niet hoeveel leed dat kan veroorzaken wil men een boterham gaan eten. Dat zal ook moeten gebeuren. Zeker als men vroeg in de morgen de tandarts heeft gevisiteerd, zal men in de middag toch een keer een beetje vulling aan de maag willen geven. Verdoving of geen verdoving.
Genoemde wond is daarvan ’t gevolg. Al kauwend aan flarden gegeten. Gelukkig niet volledig doorgebeten & doorgeslikt, maar wel dusdanig toegetakeld dat ik al enkele dagen mij gedwongen zie voor de spiegel te gaan inspecteren op de vorderingen van ’t genezend proces. Met bovengenoemd resultaat.

We zijn geenszins tevreden in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *