‘Ik heb momenteel 20 medewerkers.’
’20 Al?’
‘Nou ja, ’t worden er momenteel steeds minder.’
‘Omdat alle papieren zijn verzameld?’
‘Nee, omdat de meeste verhalen toch nooit compleet zullen raken houden de meeste medewerkers ’t na een tijdje voor gezien.’

‘Ik denk dat alle geheimen van de wereld in die papieren zijn terug te vinden. Alle geheimen die op dat moment bestonden dan.’
‘Dus dan ook ’t geheim van wie de aanslag nou daadwerkelijk gepleegd heeft.’
‘Ergens tussen al die gegevens moet ook daar een bewijs van terug te vinden zijn. ’t Is echter maar net welk gegeven je moet geloven. Want alle leugens zullen zich er ook tussen bevinden.’

‘Maar je zei dat je er in je 1tje aan bent begonnen.’
‘Ja, op de dag zelf. Er kwam me een a4-tje toewaaien. Ik keek wat er op stond toen er op dat moment nog een massa uit de lucht kwam aanfladderen.’
‘Stond er iets bijzonders op?’
‘Een 3-hoek. Met de afstanden van de zijden ernaast genoteerd. Alsof iemand had proberen uit te leggen hoe de stelling van Pythagoras werkte.’
‘& Dat zette je ertoe aan om de rest ook te verzamelen?’
‘’t Volgende blad dat ik uit de lucht pakte was van iemand die zijn tuin beschreef. Dat-ie verbaasd stond over ’t feit dat midden in de winter een hoge tak nog verloren blaadjes kon hebben. & Dat ‘t ‘m irriteerde dat de wind de regen zijn kant opblies, waardoor de was niet wilde drogen.’
‘& Toen?’
‘Toen ben ik op zoek gegaan naar wat de man nog meer te vertellen had. Ik heb alle bladen opgeraapt die ik te pakken kon krijgen. Ik gooide ze bij een kledingwinkel naar binnen. Heb naar ’t dienstdoend personeel geschreeuwd dat ze me moesten helpen ’t papier te verzamelen. 1 Van die meisjes werkt nog steeds voor me.’

‘Ik ken ze allemaal.’
‘Al die mensen die daar gewerkt hebben?’
‘Ja, & hun familieleden.’
‘Ook de mensen die ’t overleefd hebben, begrijp ik.’
‘Juist die. Die kunnen aangeven waar een bepaald stuk papier vandaan komt. “Oh, dat is ’t handschrift van Maggie,” kreeg ik ‘ns te horen. “Die zat 2 deuren verder. Geheel van de aardbodem verdwenen die dag.” Dan sta ik daar aan naast zo’n persoon, staan we gezamenlijk te kijken naar haar laatste boodschappenlijstje. 1 Pak maandverband & een heleboel bloemkool. Genoeg bloemkool om een weeshuis te voeden als ze ’t daadwerkelijk nog had kunnen kopen.’
‘Ga je dan verder vragen?’
‘Nee, ik wil dat de papieren zo veel mogelijk voor zichzelf spreken.’

‘Ja, ik ga nog steeds bij mensen langs. Om te vragen of zij ook die bewuste dag ’t rond fladderend papier hebben verzameld. ’t Is nu de tijd dat mensen zich gaan afvragen wat ze er nou mee aanmoeten. Van overheidswege heeft niemand er officieel belangstelling voor. & Ik heb niet genoeg geld om via de media kenbaar te blijven maken dat ik elk snippertje op prijs stel.’
‘Dus je belt aan?’
‘Of 1 van m’n medewerkers. Vrijwillig. 99 Van de 100 keer vissen we naast ’t net. Maar bij die 100e weten ze iemand die op zijn beurt van horen zeggen heeft dat de buurman z’n neef, enz… Dan gaan we bij de buurman z’n neef langs & komen we op kantoor met een velletje met een kras van een pen er op. Een pen die ’t blijkbaar niet goed meer deed.’
‘& Toch blijf je er dan nog vanuit gaan dat alle geheimen van de wereld zich daar bevonden?’
‘Je weet niet wat die pen daarna allemaal nog geschreven heeft. & Er lagen veel pennen in dat gebouw. Alleen waren die te zwaar om zomaar weg te fladderen.’

Hoe groot zou Zijperspace zijn als ’t met al die geheimen was gevuld?