kijkseizoen

‘Waar keek jij naar?’ vroeg ik aan Jann.
Ik smoesde ‘t. Op ’t moment dat ik samen met haar voor de kassa stond. Zodat net niemand anders kon horen wat ik zei.
Ze keek me niet begrijpend aan, kon ik vanuit m’n ooghoek zien. Ik mocht niet te veel kijken, want dan zouden ze zien dat we ’t over hun hadden.
‘Keek je naar zijn oren of naar haar tiet?’ vroeg ik daarom nogmaals zachtjes.
‘Ik keek naar de scheur in haar broek,’ zei Jann.
Ik moest terug. Om ’t wisselgeld te geven. Ik hield m’n mond tot ze er met ’t bier vandoor waren. Bestudeerde ondertussen zo onopvallend mogelijk de broek van ’t meisje.
‘Dat van die broek kon ik niet zien,’ zei ik daarna tegen Jann. ‘Daar heb ik blijkbaar geen oog voor.’
‘Ja, voor tieten wel,’ zei Jann. ‘Dat heb ik dan weer niet.’
‘Nee, zag je dat niet? Toen ze naar me voorover boog om te zeggen wat ze wilde hebben, floepte haar linkertiet er bijna uit. Ik wilde er niet naar kijken, maar je kon gewoon niet anders.’
‘Nee, dan kan je gewoon niet anders.’
Ik zei maar niet dat ik er een beetje misselijk van was geworden.

‘Mag ik ’t lege glas, asjeblieft?’ wees ik naar ’t glas bij ’t kleine meisje haar voeten.
Nou ja, meisje. Jonge vrouw. Maar omdat ze klein is. Ze komt tot aan mijn schouders. Daarom wordt ze als vanzelf een meisje.
Alles is klein bij haar. Korte benen, korte armen, kleine neus, kleine oren & daarom alles in proportie. Ook haar borsten staan in proportie. Precies afgemeten strak in haar t-shirt.
‘Wat zeg je dat lief,’ zei ze.
‘Oh?’ zei ik geschokt.
‘Ja, zo netjes met ‘asjeblieft’,’ lichtte ze toe.
‘Maar ik ben ook erg netjes,’ zei ik & kleedde haar in gedachten uit.
Heel langzaam. Maar nog net binnen de tijd dat ik de andere glazen aangereikt kreeg. Om te kijken of haar borsten zonder t-shirt nog steeds zo strak stonden. Nu mocht ‘t. Ik was immers netjes.

Oeps, ’t meisje in ’t groene t-shirt. Met de tattoo op haar rug. Net boven de lijn van ’t broekje. Welk broekje ze ook aan zou hebben. De tattoo een 3-hoek die je er aan deed herinneren dat er ook nog andere regionen waren dan dat plekje op haar rug.
Dat kon ik nu niet zien. Ze stond recht voor me. Lachte me gedag. Gezicht naar me toe. Niets dat aan haar houding verried dat die tattoo op haar rug zat. Keurig meisje.
Nette vriend. Zij veel te knap voor de onopvallende, veel te nette jongen. Zeker met zo’n tattoo. Ook al was ze keurig.
Maar ze lachte. & Dat voor een keurig meisje. Keurig meisje met tattoo weliswaar, maar toch net iets te lang. Vooral ook omdat ik niet wist waar ik m’n ogen moest stoppen. Te dun t-shirtje & te veel wind. Dat leidt maar af. Dan kan ik m’n ogen niet al te lang gevestigd houden op haar glimlach, neutraal terug lachend, groetend, vragend wat ze te drinken wil hebben. Dan gaan m’n ogen dwarrelen. In paniek. Ik wil vooral niet laten merken dat ze afgeleid worden door de inhoud van haar t-shirt & de gevolgen van de wind.
‘Waar is je vriendje?’ begon ik daarom maar.
‘Die is naar huis,’ antwoordde ze. ‘Die wilde de aflevering van ‘Friends’ niet missen.’
‘Oh, dat zie ik nooit,’ zei ik.
‘Nee, ik hou er ook niet van,’ zei zij.
Ik deed m’n best naar haar bewegende mond te kijken, die dunne lijntjes van haar lippen, of haar sprankelende ogen, & niet weer af te zakken naar bedenkelijk niveau.
‘Ja, daar zijn vriendjes voor, om naar ‘Friends’ te kijken.’
Ze lachte om m’n opmerking. Ik zag haar tepels op ’t ritme van ‘t lachen tegen haar t-shirt schuren. Daar keek ik dan maar naar. Kort. Niet te lang.

Men mag niet zien wat er gaande is in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *