Bij aankomst loopt een 3-mans orkest achter de begrafeniswagen. Een trombone, trompet & een trommel. Op z’n surinaams, vermoed ik, klinkt ‘t afscheid door de lichte snerpen van koude wind tegen m’n oor.

‘t Zet de toon. Ik ben alleen waar anderen elkaar steunen, condoleren, maar waar tegelijkertijd kinderen de enigen zijn die daadwerkelijk mogen aanraken.
Ik val niet binnen hun bereik.
De wagen plus orkest doen een rondje zie ik als ik de afscheidszaal passeer om de zerken te bereiken. Ze stoppen voor de deuropening waar ze net aan voorbijgingen toen ik m’n fiets parkeerde.

‘t Is mijn 3e dag deze week. Op maandag had ik bedacht dat er op kerkhoven vast veel korstmossen te vinden zouden zijn op zowel steen als op boom. Aangezien De Nieuwe Ooster naast een begraafplaats ook een arboretum is, zou dit kwaliteit in de waarnemingen betekenen.
Op woensdag vond ik dat er vast nog meer viel te zien wat ik maandag gemist had.
& Op vrijdag moest ik toch echt weer de deur uit, want wie weet zou ‘t straks te koud zijn om 2 uur achter elkaar foto’s te nemen.

‘t Bleek die dag eigenlijk al zo ver. Hoewel er tonen klonken bij die een hollandse begraafplaats tot leven lijkt te wekken, gaf de nabijheid van de dood me ‘t gevoel van een ijzig handschudden, 2 uur lang. Hoewel ik wist dat er een andere oorzaak was.

2 Meisjes passeerden mij terwijl ik geconcentreerd voorovergebogen stond om ‘t beeld scherp te krijgen. Hun zachte kwebbels, een gieter tegen de dijen aan stompend van de linker, deden me opkijken &, alsof ik mezelf moest excuseren voor ‘t gebruik van grafstenen dan dat ze vanuit een menselijk oogpunt bekeken voor bedoeld waren, hun gedag zeggen.

Hadden ze niet verwacht. Ze waren de minzame blikken nog niet gewend die heerst op dit soort plekken. ‘t Respect tonen door je gelijk te schakelen aan een ander. Nee, ik ben niet gek bezig door naar de vlekken op de stenen te turen, want ik zeg jullie toch begripvol gedag. Een zachte lach die tederheid bedoelt. Een timbre die boven fluister uitkomt, maar daar vooral niet te veel afstand van nam.

Maar ondertussen zag ik eigenlijk alleen maar korstmossen. Ik was me aan ‘t verrijken met kennis, met verschijningsvormen, met getalletjes bovendien. Want van alles moest meer, zodat mijn bezoek in ‘t midden van al die kou de moeite waard zou blijken te zijn & afgemeten kon worden aan resultaat. De hoeveelheid daarvan.

46 Mossen (ik tel de spaarzame mossen voor ‘t gemak maar even op bij de korsten) later loop ik langs ‘t laatste afscheid. ‘t Afscheid voorbij eigenlijk. Mensen in de kou, zodat ze met elkaar kunnen blijven praten, ipv van verre afstand in de aula.
De kinderen van de ouderen bij de achteruitgang van de afscheidsruimte, die bij de fietsenstalling elkaar vanwege grapjes elkaar alweer aanraken & pas opzij gaan als ze eindelijk begrijpen dat ik ook een fiets heb.

Thuis 2 zogenaamd zeldzame korsten op de stoep voor de deur. M’n telefoon vertelt me dat, na analyse van de derminatie-app.
Maar als ik wakker word, na in slaap gevallen zijn van ‘t eten & de eindelijke warmte, krijg ik te horen dat kauwgomplakken ook op korsten kunnen lijken.

Ik wil de validator vertellen dat er al minstens 40 jaar geen kauwgom is waargenomen in Zijperspace.