Gister deed ik ’t voor ‘t 1st. Ik rilde al, m’n maag kromp samen, bij ’t vluchtig aftasten, m’n hand bevoelde de temperatuur van ’t water. Je voelt je dan nog wat naakter. Onbeschermd.

’t Deed me denken aan de vakantie op de naturistencamping. Onmiddellijk schoot dat beeld me te binnen. Voordat je ’t zwembad inging moest je jezelf 1st afspoelen. Er stond een douche als poort voor de ingang naar ’t zwembadje. Je hele lichaam diende afgespoeld. & Ondanks dat ’t in dat zuidelijke Frankrijk op dat moment boven de 30° was, ging er een trilling door m’n hele lichaam. Ik bibberde. Liet ’t zo kort mogelijk duren. Als m’n voeten maar schoon waren.
Als ik er aan terugdenk zie ik toch vooral de borsten van dat ene meisje. Hoewel ik me toen er niets van aantrok. Iedereen was immers naakt. De douche was voor iedereen even koud. Er was niets bijzonders aan bloot. Hoogstens ongemakkelijk om de routine van je onderbroek aanhouden te moeten negeren.
Maar ik zag de borsten van ’t meisje. Blijkbaar hield ik ze in de gaten als zij haar vluchtige schoonmaak onderging voordat ze ’t zwembad betrad. Ik zag de rillingen over haar lijf gaan. ’t Koude water stroomde langs haar lichaam naar beneden. & Zij schudde datzelfde lichaam heen & weer. Lachte er een brede lach bij. Een lach om de strijd tussen ’t wel & niet op willen vangen van ’t koude water.
Nee, dat zie ik nu pas, bedenk ik me. Nu, als ik er aan terugdenk. Toen moest ik alles normaal vinden. Ook haar jonge, net volwassen borsten.

Vandaag zal ik voor de 2e keer moeten. Dus onderneem ik weer vruchteloze pogingen ’t waakvlammetje in de geiser te ontsteken. Vervolgens bel ik de onderhoudsdienst. Op ‘t moment dat ik concludeer dat-ie niet werkt.
Stuntelig. Ik geef de verkeerde postcode op. & Onhandig leg ik ’t verhaal uit.
‘Als ik de knop naar ’t bliksemschichtje draai & ik doe er een lucifer bij, dan gebeurt er niks.’
‘Woont u in de Bernardstraat?’
‘Nee, dan is m’n postcode toch 1092. Dan moet 1091 fout zijn.’
‘U bent de heer Zijp?’
‘Ja, dat klopt. Maar ’t kan ook best zijn dat er niets aan de hand is. Ik weet niks van geisers. Dat knopje van de geiser heb ik naar de bliksemschicht gedraaid.’
‘Dat is goed. Dan kunt u als ’t goed is nu ’t vlammetje ontsteken.’
De lucifers vallen uit m’n handen. In ’t water van de vaat. Als ik ’t pak wil redden van ’t vocht valt de telefoon uit m’n linkerhand. Vang ‘m nog net op met m’n elleboog.
‘Wacht even. Ik leg de hoorn tegen m’n schouder.’
Ik maak uiteindelijk een afspraak. Voor vandaag lukt waarschijnlijk niet meer. Ze hebben ’t hartstikke druk. Dat zou toch pas na 2-en worden. & Dan ben ik op m’n werk. Maandag dan. In de ochtend. Voor 12-en weet de man aan andere kant van de lijn ervan te maken.

Ik denk alleen maar aan de 3 dagen koude douche die ik zal moeten doormaken. Wordt een mens eigenlijk wel schoon van koud water? Ik lijk m’n eigen lichaam nu meteen al te ruiken. Ik steek m’n neus m’n t-shirt in om ’t te bevestigd te zien.
Ik besluit dat dat dan maar moet. De mensen van de bank zullen ’t misschien niet leuk vinden als ik straks bij ze langskom om m’n financiën te regelen. Maar om ze enigszins tegemoet te komen trek ik m’n jas aan. Die moet wel enige ochtendgeuren kunnen beletten de wijde wereld in te trekken. & Ik poets m’n tanden. Lichtjes. Na de lunch de grote beurt.
Onderweg besluit ik om straks, op de terugweg, hard te gaan fietsen. Nog harder. Zodat ik bezweet thuis aan zal komen. Een warm lichaam, een oververhit lichaam, vindt een koude douche minder erg.

M’n vader nam een duik. ’s Ochtends vroeg. Hoewel z’n zwemmen niet veel voorstelde. Hij dompelde zichzelf onder in ’t meertje van de camping. Koud water was gezond, beweerde hij. Hoofd bleef boven water. Een paar armbewegingen. Alsof-ie zwom. We moesten er om lachen als we ’t zagen. Toen mochten we er niet meer bij zijn. Of was Pa al vertrokken met z’n handdoek als wij amper uit de slaapzak waren gestapt.
Dat klopt niet, deze herinnering. Pa stond altijd als laatste op.
Wij waren vast bezig met ’t ontbijt, de caravan zat volgestouwd met moeder & jeugdige benen van minstens 4 broers die elkaar dwars zaten onder tafel, als Pa richting ochtendverfrissing trok. Een 100-tal meters verder. Hij at z’n ontbijt als-ie terugkwam, & er ruimte was voor zijn broodplankje.
Tijdens vakanties ging veel anders dan normaal. M’n moeder regelde dat alles nog een beetje leek op orde zoals thuis.
’t Water was koud. Vooral ’s ochtends. Rechtstreeks uit de Rijn. ‘t 1e Gedeelte van de Rijn. In ’t meertje stond ’t stil, maar ’t werd geregeld ververst, zeiden de campingeigenaars. In de loop van de middag maakte de zon de watertemperatuur aangenaam. Dan lag ’t vol met kinderen. Ouders aan de kant om de capriolen in de gaten te houden. We mochten niet plassen, had Ma verteld, & elke verdachte stilstand met de billen onder water werd in de gaten gehouden.
‘Gadverdamme, er zitten meer kinderen in dat water,’ zei ze dan.
Maar ’t water was zo lekker warm geworden ondertussen, & de toiletten zo ver weg.

M’n keuken ruikt naar gas als ik terugkom. Duidelijk. Ik steek een lucifer aan.
‘Is ’t meest verstandige dat je kan doen,’ bedenk ik, maar houd mezelf al niet meer tegen.
De geiser gaat aan. Een zwak vlammetje. Nauwelijks te zien, tenzij ik op m’n tenen sta.
Ik stuntel me weer door de telefoonprocedure.
‘’t Kan ook 1092 zijn.’
‘De heer Zijp dus. & U denkt dat ’t verholpen is?’
‘Vooralsnog wel. Ik heb zoiets van dat als-ie ’t weer begeeft, ik weet niet hoe groot die vlam normaliter is, want daar let ik nooit op, ik ben niet zo bekend met geisers, ziet u, hij hangt daar & werkt de hele tijd, dus zie ik ‘m eigenlijk nooit, dat als-ie ’t weer begeeft ik misschien toch weer jullie zal bellen om opnieuw een afspraak te maken. Maar ’t lijkt me zo onnodig jullie maandag langs te laten komen als-ie ’t hele weekend ’t gewoon doet.’
‘Dus u wilt de afspraak cancellen?’
‘Ja, vooralsnog wel.’

& ’t Zachte warme water stroomde vruchtbaar over de akkers van Zijperspace.