Kaspar had taart gehaald. Zonder dat er enige aanleiding voor was. Blijkbaar gewoon voor de lekkere trek.
Bij aanvang van m’n werk vond ik de restanten in de ijskast. Nog genoeg om er zeker 2 punten van te snijden. Ik moest ‘t vooral opeten, zei Nirvano, want anders was ‘t zonde. Vond ik zelf ook; zo’n aardbeienkwarktaart kan je niet laten verpieteren.

‘t Stuk sneed ik door 2-en: 1tje voor m’n collega van 4 uur, de ander om zelf dadelijk te verorberen. ‘t Stuk taart kreeg ik echter met veel moeite uit de verpakking te voorschijn. ‘t Probeerde door m’n vingers weg te glippen, maar ik volhardde. Klodders plakten zich aan de vingers die grip probeerden te krijgen & sierden ze op met roze van de aardbeienkwark & wit van de slagroom. Her & der een stukje chocolade. Langzaam kreeg ik ‘t omhoog & zorgde ik dat ‘t de prachtige vaart richting mond ondernam.

Alsof ik ‘t spelletje weer aan ‘t spelen was van de vinger richting de mond. Zogauw de vinger zich in je mond bevindt moet je toehappen. & Snel, want anders is de vinger weer verdwenen. Dat spelletje speelde ik altijd met m’n moeder. Zij deed net alsof haar ogen dicht waren, maar wist toch m’n vinger te bijten.

Ik beet toe voordat de 1ste klodder kwark de taartpunt kon verlaten. Ik moest snel kauwen, snel genieten ook van de frisse smaak die m’n mond overdonderende, want anders zou ik ‘t volgende stuk door de zwaartekracht mislopen. ‘t Begon zich al tussen m’n vingers te wurmen.
Al happend liep ik rond, genietend, in gedachten verzonken. Simpele gedachten. Van hoe lekker ik ‘t wel niet vond & of ik ooit zelf in staat zou zijn ook zo’n lekkere taart te bereiden. Maar vooral genietend.

Ik zag m’n eigen weerspiegeling in ‘t raam van de buro-deur. Rondom m’n mond zat ik onder, m’n vingers ook, zag ik. Ondanks dat ik met m’n tong continu ‘t glibberig goedje weg probeerde te likken.

Ik zag m’n spiegelbeeld & vond de taart nog lekkerder dan ervoor.

Enigszins met tegenzin hebben we Zijperspace daarna weer verschoond.