Kijk, er zijn 2 omstandigheden. De 1e is natuurlijk ‘t schrijven van Charlotte. Zij brengt daarmee ‘t lijflog op een bijkans onbereikbaar nivo voor mij. Oftewel: ik heb geen scanner, laat staan röntgen-foto’s van m’n lichaam. Ik heb nou 1maal nooit iets gebroken.
Verbaasde gezichten van m’n lezers alom, want ik heb afgelopen jaar toch maar liefst 4 ongelukken gehad met m’n fiets? Een dergelijke brokkenpiloot zal toch in z’n leven ooit wel wat gebroken moeten hebben? Helaas, in deze omstandigheid zeg ik helaas, mij is nooit een dergelijk drama overkomen dat ‘t noodzakelijk was mijn botten met schroeven & pluggen aan elkaar te haken. Wel zijn er een enkele maal scans van m’n hoofd gemaakt, vanwege hersenschuddingen, dan wel een scheurtje in m’n hersenpan, maar de resultaten waren blijkbaar niet van dien aard dat ik er een kopietje van mee naar huis mocht nemen.
Maar goed, dat is omstandigheid 1.

2e Omstandigheid is ‘t dames-topje dat ik vrolijk met de wind zag meedeinen aan m’n waslijn hedenochtend, bij ‘t opentrekken van de gordijnen.
Nee, Ma, ik had geen visite, heb dat al een tijdje niet des nachts gehad, & buiten dat is ‘t geen gewoonte heden ten dage om na zo’n nachtelijke visite ‘t ondergoed onmiddellijk vrolijk wapperend aan de buren te tonen.
Ik concludeerde dat m’n bovenbuurvrouw met de onvaste knijpervingers, dat zijn vingers die de knijper niet al te stevig vast knijpen, dat mijn bovenbuurvrouw Suze mij weer ‘ns wilde laten zien dat zij heus wel zo af & toe de was doet. & Wat zij dan zoal daarbij schoonmaakt. Zoals daar dus hing, een topje van een vrouw, waarschijnlijk ook eigendom van genoemde Suze.

Ik heb heus wel vaker topjes, bh’s of andersoortig lingerie van ‘t vrouwelijk soort in handen, voor m’n neus, in de nabijheid gehad. Ik weet hoe ‘t er uit ziet, ik weet in sommige gevallen hoe je ze hanteert (nooit beweren dat je alle sluitingen binnen de kortste keren weet te openen, is mijn advies aan alle mannen die dat nog moeten meemaken), & ik weet ook dat sommige bh’s behoorlijk kunnen jeuken, maar dit terzijde. Maar ik heb ze ook vaak genoeg zelf op moeten hangen aan de waslijn. Ik heb tenslotte 2 jaar samengewoond met iemand van de vrouwelijke sekse.
Dit windgevoelige topje bracht mij dus niet in bepaalde staat. Doodnormaal: een stukje ondergoed van m’n bovenbuurvrouw is toevallig op mijn waslijn terechtgekomen. Die moet straks maar in een plastic zak door de brievenbus gedouwd worden.

Maar die 2 omstandigheden tezamen brachten me ertoe te beginnen aan dit stukje. Een soortemet lijflog-bekentenis stukje. Of een lijfbekentenislog. Of iets dergelijks.
‘t Is best ingewikkeld te beschrijven hoe je ertoe komt iets op papier (internet) te willen zetten. Bij deze heb ik ‘t voor dit stuk gedeeltelijk verklaard. Natuurlijk zitten er veel ingewikkeldere processen achter, maar om ‘t geheel nog overzichtelijk te houden heb ik me tot ‘t bovenstaande beperkt.

& Waar ‘t nu allemaal eigenlijk om gaat, hoe ‘t komt dat ik door bovenstaande omstandigheden ben begonnen met ‘t schrijven van dit stuk, waarom ik me gewaagd heb aan deze uitleg, waarom ik al de hele tijd om de hete brij heen draai, is dat ik best in m’n volgend leven een vrouw zou willen zijn. Lijkt mij wel ‘ns leuk. Lekker borsten hebben.
De rest hoeft overigens niet van mij, hoor. Die borsten vind ik wel genoeg. Natuurlijk dan wel in een vrouwenlichaam, ik denk dat ‘t ook in de toekomst nog steeds vreemd gevonden zal worden dat een flink behaard lichaam met 2 van die bobbels op borstkas-hoogte rondloopt. Maar niet dat ik dan ook verliefd ga worden op een man. Nee, daar moet ik toch op dit moment niet aan denken. Ik ben best wel tevreden met m’n huidig ‘man’-zijn, maar ik kan me toch niet echt voorstellen, ‘t is een gebrek in m’n inlevingsvermogen, ik geef ‘t toe, dat de helft van de wereldbevolking ‘t prettig vindt liefde voor dit geslacht uit te spreken.
Ik zei al: ‘t zou me alleen maar om de borsten gaan.

Vooralsnog maak ik natuurlijk 1st m’n masculiene levensloop in Zijperspace ff af.