Ik moet steeds vertellen dat ik vergeetachtig ben. Daarbij probeer ik duidelijk te maken waar dat aan ligt, indien noodzakelijk. Ook indien de verklaring plausibel genoeg is.
Maar als je kijkt naar wat m’n broer zich allemaal herinnert… Duizenden foto’s kan hij herleiden naar de oorsprong, naar ‘t verhaal dat erbij hoort. Terwijl ik tast in ‘t duister als ik alleen maar een naam hoor.

‘Ton, ken jij Ron Bartholemee nog?’
Waarbij ik me afvraag of hij misschien wel ‘Richard’ heeft gezegd.
‘Hij is dood,’ werd vervolgd.
Een akelige dood, dat kan ik me herinneren dat er gezegd werd. Ook z’n snor stond me meteen bij. Plus ‘t strippokeren in ‘t jongerencentrum op oudejaarsavond. Misschien wel kerst.
& Richard zei, hij kon ‘t niet laten in zijn onderbroek, dat hij er wel een stijve van kreeg nu m’n buurvrouw nog slechts een slipje aan had.

Ik meen me te herinneren dat hij daar later nog sterke verhalen over had. Seks met 1 van de 2 meisjes. Dat kon ik me niet voorstellen. Hoe kon een snormans de voorkeur hebben boven mij, minder oud bovendien, bij alternatieve jongerencentrumvrijwilligers van ontspruitende leeftijd?

Ik vond haar borsten uiteindelijk niet mooi, weet ik me weer te herinneren. Waarbij ik maar in ‘t midden laat waar dat aan lag.
Wel: je stelt je zoveel voor. ‘t Blaast allemaal op in je hoofd. De behoefte aan seks vertroebelt ‘t beeld voordat ‘t bloesje weggepokerd is.
Gelogen, bekende Richard (ja, hij heette Richard; nu zeker). Ze liet zich verliezen. Had ze diezelfde nacht nog bekend. Haar vriendin sliep thuis of in de andere kamer.
Ik ondertussen thuis. Ouderlijk huis of misschien woonde ik nog wel samen.

Evengoed denk ik dat ik m’n geheugen aan ‘t opschonen ben. Wat waar gebeurd is. Wat nog opgevuld moet worden zodat ‘t weer klopt. Dat er een verhaal verschijnt, als een verklaring waarom een snor verkozen werd boven mij.
Nou ja, ik vond haar borsten niet mooi genoeg, toen zij licht voorovergebogen alles verloren had. Giechelend, zoals haar vriendin. & Voor mij had ‘t niet gehoeven, hoor, zei ik.
Maar evengoed vond ik ‘t wel mooi om ernaar te kijken, net zoals Richard zat te gluren, dat ze verloren had. Hoelang konden we haar nog verliezer laten zijn, dacht ik. Een zalig kerst, of een gelukkig oudjaar. Hoe tijdelijk ook.

Maar eigenlijk was ‘t behoorlijk ongemakkelijk om dat beetje schoonheid van haar tepels er vanaf te kijken zonder dat iemand dat zou opvallen.

Een spelletje voor 4 dat niemand vergeten is in Zijperspace of daarbuiten slechts de doden.