‘Ik baal er een beetje van,’ vertelt Josje, ‘Ik weet niet of ik nou de takken moet wegknippen of dat ik ‘t met anti-luis moet bewerken.’
Op ‘t moment dat ik van haar wc gebruik maak zie ik wat ze bedoelt. Een klimop komt helemaal tot haar verdieping & neigt zelfs door ‘t wc-raampje naar binnen te groeien. Dat zou erg vrolijk staan, ware ‘t niet dat de takken vergeven zijn van de luis.

Ik had ‘r verteld dat luis op zich niet zo erg is, dat ‘t vanzelf wel weer verdwijnt. Daar bracht zij tegenin dat ‘t de planten er niet fraaier op maakt, dat de bladeren er samengeklonterd uit gaan zien. Ja, daar had ze gelijk in, gaf ik toe. Vooral als je een paar planten binnen hebt staan, wil je dat liever niet.
Nu ik op haar wc de luizen zie krioelen, begin ik met haar mee te huiveren. Ik heb natuurlijk makkelijk praten, met een grote tuin, waar een luizenplaag zichzelf oplost.
‘Ik zou die takken gewoon wegknippen,’ adviseer ik haar bij terugkomst in de kamer.

Josje komt later op de avond woest van de wc af.
‘Ze komen nu naar binnen,’ zegt ze verontwaardigd. Ze toont de binnenkant van de wc-deur & wijst een paar zwarte puntjes aan. Die zijn toch al een paar meter verder dan ‘t raam met de binnenhangende klimop.
”t Zijn bovendien nog enge beesten ook,’ voegt ze er aan toe.
‘Nou ophouden erover,’ want ik krijg een rilling over m’n rug. Ik stel me de engheid van ‘t beestje iets te levendig voor. Toch kan ik ‘t niet laten:
”t Lijkt me dat ze er heel goor uitzien onder de microscoop. Met al die pootjes & tanden die bijten.’

Dat had ik niet moeten doen. Vannacht kwam de jeuk op m’n arm niet door wat struiken die ‘s middags daar wat irritatie hadden veroorzaakt, maar werd m’n bed bevolkt door angstwekkende beestjes, die veel overeenkomsten vertoonden met m’n eerdere voorstellingsvermogen. Die bovendien onder m’n huid konden kruipen & niet van zins waren die comfortabele plek te verlaten.

We willen stoppen met de late avondvoorstelling in Zijperspace.