Ik geloof zelf niet dat de rest van de mensheid er op zit te wachten, maar evengoed is ‘t welbestede tijd even overzichtelijk te maken wat de randvoorwaarden zijn voor ‘t welslagen van ochtendlijk ontbijt. Van een specifieke soort bovendien, nl de tosti uit de magnetron.
Men kan er gevoeglijk van uitgaan dat ik gedurende de jaren, zeg maar vanaf ‘t tijdstip dat de magnetron zijn intrede in mijn huishouden deed, er al dan niet structureel of doelgericht met een voor de toekomst beoogd resultaat over nagedacht is, dit tijdens de talloze malen dat ik mezelf een begin van de dag aan ‘t bereiden was. Daarbij ‘t aperitief, de thee, gemakshalve negerend.
De onvolkomenheden deden zich in die begintijd nl geregeld voor: voortijdig zakkend kaas, zich verpreidend over de glasplaat (met sombere toekomstvisies, bruin tot zwart plakkend voor de rest van zijn bestaan; ondoenlijk dat te verschonen, tenzij giftig materiaal zou worden ingezet), ‘t brood daarbij verlatend.
Een kettingreactie tot gevolg. Vingers graaiend in weg vliedende slierten, alsof ze voor ‘t 1st de zwaartekracht hadden ontdekt. Haastig werd de mond gebruikt, waarbij de tong te lichtgevoelig bleek voor de onverwachte hitte die altijd net iets onder ‘t oppervlak schuilt bij deze bereidingsmethode. ‘t Broodje te vochtig, te week & te glibberig tegelijkertijd om ‘m recht te kunnen houden, wat resulteerde in een soortgelijk vervolg. De in partjes gesneden olijven zwommen zich door de kaasblurrie een in hun ogen veiliger bestemming dan mijn (onderwijl vooral om mezelf m’n verontrusting te tonen) openstaande mond. & Alles wat nog op ‘t broodje restte kon slechts in smaak opgesmukt worden door een vette klodder saus, zodat ‘t niet alleen aan week brood hoefde te doen denken.
Men dient er, niet al te veel, maar toch wat tijd & aandacht aan te besteden. De piep komt altijd eerder dan verwacht op de ochtenden die lijzig zijn ingezet, maar in een stroomversnelling kunnen geraken zo gauw ‘t ootmoedig plan ‘tosti’ op de rails is gezet.
Verder verdient ‘t aanbeveling ‘t proces in 2-en te delen: 1st de onderlaag, bestaande uit een eventueel plakje van andere structuur dan de kaas, waarna de laatste in kleine hoeveelheden met een redelijke afstand van de broodkorst wordt toegevoegd. Men lette bij ‘t plaatsen in de magnetron er op dat ‘t broodje door vorm of drager niet scheef komt te liggen, zet hem vervolgens aan bij een milde stand, snijdt hierna in snel tempo de andere ingrediënten (waaronder volgende laag plakjes) & keert daarbij geregeld ‘t hoofd ter controle richting ‘t raam van ‘t apparaat, indien deze (nog) doorzichtig genoeg is (anders stopt men ‘t proces kort door de deur te openen). Als alles nog niet uit de hand loopt, vervolgt men ‘t snijwerk om hierna de voorverwarmde 1e helft te bedekken met: allereerst de olijven & eventuele partjes komkommer met daarbovenop de rest van de kaas. Wat niet past of te dicht bij de rand dreigt te gaan hangen dient onverwijld in de mond gestoken te worden. ‘t Voorkomt bovestaand of andersoortig scenario.
Wees wederom secuur bij ‘t checken van de voortgang.
De saus dient pas op ‘t laatst te worden toegevoegd, maar ook dit alleen als ‘t er nog op past & er servetten of keukendoekjes meegenomen zijn richting de etensplek.
We hebben deze ochtend weer genoten in Zijperspace, maar schudden voorlopig niemand de hand.