Ik moest ‘Magnificent 7’ kijken vanavond. Ook al was ik te laat daarvoor uit m’n werk. Vond ik ook weer niet zo erg, want de aktie zou toch pas aan ‘t eind komen. Uiteindelijk, na enkele jaren film & tv-wetenschap, na altijd verkondigd te hebben dat de alternatieve film aandacht zou moeten krijgen, na jarenlang slechts filmhuizen bezocht te hebben, na slechts de ‘intelligentere’ films geprogrammeerd te hebben voor Filmhuis Zevenskoop, trekt de aktie-scene me ‘t meest.
Ik zit mee te tellen hoeveel van de bad guys worden neergeschoten. Ik voorspel voor mezelf welke van de good guys ‘t loodje zullen leggen. & Ik keer me af van ‘t tv-scherm zogauw de conclusie, de goede boodschap doorgegeven wordt. & Ik keer me af zogauw de liefdesscene gespeeld wordt.

Ik moest ‘Magnificent 7’ kijken op V8 vanavond, ook al heb ik ‘m op video in de kast staan. Ook al heb ik ‘m al 2 keer eerder gezien. Ook al vind ik de versie van Kurosawa (‘7 Samouraï) stukken beter. Maar ik heb slechts fragmenten nodig, die me doen beseffen dat ‘t meesterlijk is. Ik besef me daarnaast weliswaar dat ‘t niet m’n favoriete western is, maar ‘t is een western.
Ik hou van westerns. Niets zo simpel als ‘t verhaaltje van een western. Juist als dat simpele gegeven goed wordt verwerkt, ontstijgt de western speelfilms in andere genres. Ik vind de platte vormgeving van de bad & de good guys heerlijk om naar te kijken. & Op ‘t juiste moment aktie. Precies op ‘t moment dat je ‘t verwacht.
Een goede western is een weldoordachte choreografie. Een choreografie van de verwachting. Waarbij elk lichaam beweegt zoals ‘t van te voren bedacht is, & waarbij de kleinste beweging bijdraagt aan de gehele indruk van de film.

‘Magnificent 7’ was vooral ook mooi omdat maar liefst 4 van de 7 helden dood gaan. & Je weet van te voren welke.

Er zouden meer ‘t westen uit de kast moeten trekken in Zijperspace.