Op m’n 38e ben ik dan eindelijk ‘man’ geworden. Misschien moet ik ’t zelfs met hoofdletter ‘M’ schrijven. Ik had ’t eigenlijk niet door; ’t is me ongemerkt overkomen.
Ik loop niet graag in m’n blote bast rond. Zwemmen doe ik al nooit, & van zonnebaden verbrand ik toch alleen maar of anders vind ik ’t te heet. Daarnaast is m’n borstkas niet van die omvang dat ’t met een openvallend t-shirt zonder mouwen getoond moet worden. Andere mensen hadden me daardoor er tot nog toe niet op kunnen attenderen. Vooral ook niet omdat ik meestentijds alleen thuis ben als ik m’n bed opzoek.
Dan had ik ’t zelf toch eerder kunnen signaleren, hoor ik suggereren. Maar meestentijds heb ik ’t licht al uit voordat ik de wandeling richting bed onderneem. De mate van licht die me beschijnt terwijl ik me van shirt ontdoe, belemmert een goede inspektie. Daarnaast ben ik niet de persoon om bewonderend m’n borstkas te gaan bekijken. Of ik moet eigenlijk zeggen: ik heb niet de borstkas om daar bewonderend naar te kijken. Ik observeer mezelf heus wel ‘ns in de spiegel, maar over ’t algemeen heb ik m’n borstkas dan bedekt met enige lagen kleren. Inspekteren of ’t allemaal wel goed staat.
’t Kwam dus als een volslagen verrassing, toen ik daarnet vanwege de drukkende hitte, veel te veel vocht in de lucht, m’n t-shirtje maar uit had gedaan. Met m’n borst bloot ben ik in de stoel in de tuin gaan zitten lezen in Grunberg. Bij een plotse felle zonnestraal dook m’n blik iets verder naar beneden, om niet geheel verblind te geraken, waarbij ’t over m’n borst gleed. Zo van bovenaf, als u wel begrijpt.
Waar vroeger een enkel haartje zich bevond, verdwaald zou men kunnen zeggen, bevonden zich nu eensklaps enkele 10-tallen. Vooral gegroepeerd rond m’n tepels & in ’t midden van m’n borstkas. & Je kan zien dat er nog enkele op ’t punt staan door te breken. Deze zien er nog wat vlassig uit, maar hebben al een zekere lengte & kleur bereikt, waardoor ze zich onderscheiden van de donshaartjes. De serieuze haren hebben hooguit een lengte van 2 cm (dat is heel lang voor mijn doen), maar zijn zwart van kleur. Dit in tegenstelling tot m’n hoofd- & baardhaar, die respektievelijk donkerblond & rossig te noemen zijn.
Deze konstatering komt op een vreemd moment. Ik begon me net te realiseren dat dankzij ’t regelmatig gebruik van bier er een bepaalde mate van borstvorming kan ontstaan. Dit wordt veroorzaakt door de pseudo-oestrogeen die zich in hop bevindt. Ik voelde m’n borsten af & toe, net een jaar geleden op de hoogte gebracht van dit verschijnsel, om te kontroleren of ’t zich ook bij mij voordeed. & Ondertussen keek ik naar de dikke bierdrinkers die ik weleens ontmoet tijdens bierfestivals, waarvan sommige een bh niet zou misstaan, om enige bevestiging te vinden dat er bij mij nog niet zoveel aan de hand was. De laatste tijd had ik weinig positief vergelijkingsmateriaal, als ik de voornoemde groep zo ff mag neerzetten, waardoor ik enige verontrusting bij mezelf ontdekte als ik over m’n borst streek. Was ik bezig een vrouwtje te worden?
Nee, dus. Er groeit een matje, weliswaar dun bezaaid, op de borst. ’t Wordt tijd dat ik mezelf man ga noemen.
Jammer dat we niet van borsthaar houden in Zijperspace.