mario

‘Hoi, Mario!’ riep ik.
Hij kruiste mijn pad, & die van m’n moeder.
M’n moeder stopte haar verhaal. Ik keek hoe hij niet reageerde.
Ik zag ons aan de flipperkast staan. Om de beurt. Zijn lach, z’n bezetenheid. Ik een spelletje meedoen.
Hij had een vrolijke lach. Oor tot oor. Dikke lippen. Z’n haren krulden mee. Blosjes.

Ik twijfelde. Hij reageerde niet op een afstand van nog geen 2 meter. Maar ja, hij moest me kennen. Weetjeweldenhelder.
‘Hé, Jutter!’ zei ik zachter.
Onmerkbaar zachter.
Alle geboren heldenaren zijn ‘Jutters’. Iemand die in Den Helder geboren is, weet dat. Daar herken je elkaar aan. Daar kan je elkaar mee aanspreken.
Hij zou me wel herkennen als-ie omkeek. Dan zou hij zich 9 jaar daarvoor herinneren. Samen in de amsterdamse kroeg. Tot diep in de nacht. Hij & z’n band. & Ik als andere Jutter.

Hij keerde z’n hoofd om.
‘Ik heet geen Mario,’ zei hij.
‘Ja, dat weet ik nu.’
Maar ik trok ondertussen m’n pet af. Van je weet wel, ik ben ‘t. Flipperkast, nacht, kroeg, Den Helder. Nu kan je me herkennen, zonder pet. Verontschuldigend gezicht vanwege de verkeerde naam.
Hij zei niks. Liep verder. Hij groette niet eens.

‘Wie was dat?’ vroeg m’n moeder.
‘Oh, een jongen uit een bandje,’ zei ik. ‘Uit Den Helder.’
Een zwaar gevoel. Schaamte vanwege de laatste zin mijn kant op. Die ik had uitgedaagd. Op me had afgeroepen.
‘Hij was de zoon van de eigenaar van de pizzeria,’ voegde ik er aan toe.
‘Ik was laatst in die pizzeria,’ zei m’n moeder. ‘Ik vond dat ’t er armoedig uit was gaan zien.’

We liepen de Oude Hoogstraat in. Ik manoeuvreerde m’n moeder angstvallig over ’t voetpad. Als we door een prullenbak & tegemoetkomende voetgangers ’t fietspad op werden gedwongen, hield ik de fietsen aan voor- & achterkant in de gaten. Ik raakte haar arm aan als ik wilde gebaren dat ’t beter was ’t fietspad te verlaten.
Een fietser ging voorbij. Kinderzitje voorop. Kinderwagen aan de bagagedrager gevouwen.
‘Dat is ook een jongen uit Den Helder,’ wees ik.
Ik had dit keer niet gedag durven zeggen. Niet nog een keer geen herkenning.
‘Wie?’ vroeg m’n moeder.
‘Die jongen die net voorbij gaat. Met kind voorop.’
M’n moeder keek ‘m na. Ietwat laat. Ik trok aan haar mouw om verkeersproblemen te voorkomen.
‘Hij kent die andere jongen ook,’ ging ik verder. ‘Die “Mario”.’
Ik sloeg een klop over, in m’n borstkas. M’n wangen gloeiden automatisch op.
‘Claudio,’ zei ik plots. ‘Ik denk dat-ie Claudio heette.’
Ik hield m’n pas in, zodat m’n moeder me weer kon volgen.
‘Die jongen heette volgens mij Ben,’ ging ik verder. ‘Ik geloof dat-ie vroeger manager was van die helderse band.’
‘Ik hou niet van pizza’s,’ zei m’n moeder. ‘Ik snap niet dat mensen dat lekker vinden.’
‘’t Is best een bekende band,’ zei ik. ‘Die Mario zal elke dag wel gedag gezegd worden door onbekenden. Maar die pizza’s waren erg lekker.’
‘Nee, ik hou niet van die ingevroren pizza’s,’ zei m’n moeder. ‘Pizza’s uit de supermarkt.’

We zijn niet opgevoed met diepvries in Zijperspace.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *