Een kinderlijk genoeglijke glimlach verscheen op m’n vader’s gezicht bij ‘t uitpakken van z’n kado. Hij wist al wat er in zat. Net zoals-ie wist wat er uit de daaropvolgende verpakkingen bij de anderen zou komen. Hij had tenslotte zelf voor de ruimhartige Sint gespeeld. Hij was zichzelf daarbij, net als andere jaren, niet vergeten.
Je kon (& kan wellicht nog steeds) ‘m geen groter plezier doen dan door ‘m een stuk marsepein voor Sinterklaas te geven. Tijdens ‘t ontrafelen van een dergelijke verrassing begonnen z’n ogen te stralen, z’n wangen rezen een blije cm omhoog, z’n neus ging ietwat vooruit staan & aan ‘t lichtjes trillen van z’n onderlip kon je zien dat-ie op ‘t punt stond z’n blijdschap te vertalen in een waardig dankwoord richting de gulle gever.
‘Dankjewel, Sinterklaas,’ begon-ie dan, terwijl iedereen z’n pakjes ff met rust liet. ‘Ik zat al te denken dat je me dit jaar vergeten was. Of dat je je wat zorgen had gemaakt over de ontwikkelingen rond m’n gebit. Maar ik merk dat je, net als ik, hebt ingezien dat ik & m’n tanden ‘t wel weer aankunnen.’
De schoondochters smaalden mee. Er was altijd iets met z’n glimlach, waardoor de dames liever naar hem keken dan naar de op hun leeftijd afgestemde partner, naast hun gezeten. Waarschijnlijk tevens in de veronderstelling dat als ze meer lieve glimlachjes wierpen naar die oude man, schoonpapa geheten, de bal marsepein die nog moest komen wellicht groter zou worden.
Elk jaar kocht m’n vader via z’n school een bonk marsepein in. Die werd onmiddellijk na aankomst verstopt. Zodat alleen m’n vader stiekem kon voorproeven. Niemand die er voor de rest bij mocht komen.
Slechts als 1 van de schoondochters op bezoek kwam, werd er een uitzondering gemaakt. Dan kwam-ie plots met een klein bolletje aanzetten, zorgvuldig rond gerold.
‘Wil je alvast voorproeven?’ vroeg hij dan met z’n glimlach.
Er stak wat ondeugends in die lach. Hij sloot daarmee een pact met de dames, waar de broers geen invloed op konden hebben. & Met dezelfde glimlach, verleid, pakten de dames ‘t bolletje aan & staken ‘t in hun mond.
Als zoon & als partner kon je ‘t de rest van de dag wel vergeten. Bij conflicten met je vader zou je voorlopig geen gelijk meer krijgen.
Een paar dagen voor aanvang van pakjesavond begon m’n vader z’n bonk in partjes te verdelen. Hij gebruikte er zelfs een weegschaal bij. ‘t Moest zo eerlijk mogelijk. De gevormde hoopjes draaide hij tot strakke ronde bolletjes. De uiteindelijke stapel legde hij weer terug op de geheime verboden plek. Daarnaast de grote bol, die hij zichzelf als wintervoorraad had toebedacht.
‘O, Sinterklaas is nog wat vergeten,’ kon ‘t aan ‘t eind van de bewuste avond klinken vanuit z’n mond.
Hij zocht z’n geheime plek op, die inmiddels bij alle 6 jongens genoegzaam bekend was, maar ondanks die wetenschap toch niet betreden werd, & haalde de schaal marsepeinbolletjes tevoorschijn. Ieder kreeg z’n deel. Met een xtra glimlach voor z’n schoondochters.
M’n vader is een charmeur, besefte ik me toen, als ‘t gaat om schoondochters & marsepein.
Zoetigheid wordt sindsdien met argwaan beschouwd in Zijperspace.
Dit ihkv geleverde suggesties nav ‘t stukje wachten, waar overigens nog altijd meer aan toegevoegd mag worden. Dit schrijven is tot stand gekomen dankzij de suggestie van Theo. Wordt vervolgd zolang de voorraad strekt.