Ik heb een jetlag van 1 uur. M’n ogen somberen. M’n wimpers knipperen treurig op & neer. M’n maag probeert nog steeds m’n eten te verteren, maar weet dat-ie er te laat aan begonnen is.

Ik dacht dat ik er gister voorbeeldig aan begonnen was, de wintertijd. Lekker laat naar bed, ‘s nachts nog wat gestommeld & pas om 10 uur op. Wintertijd dus. Ik was voorbereid.

Ik vroeg me nog af hoe ‘t nou zat. Hoe ‘t komt dat de tijdsaanduiding rechtsonderaan m’n beeldscherm ‘t steeds weer presteert achter te lopen. & Elke keer als ik de comp herstart weer geheel gelijk komt te staan. Hoe zou die tijd in m’n comp reageren als de wisseling van seizoenen weer zou gaan plaatsvinden, vroeg ik me af.
De videorecorder was geruisloos overgestapt naar de nieuwe tijd. Vlak voordat ik naar bed ging, waarschijnlijk 2 uur dus. De comp liet op zich wachten. Maar stond de volgende ochtend wel klaar met enkele vragen mbt de instelling van de nieuwe tijd. Na beantwoording van deze vragen ging ‘t gedwee mee in een blijkbaar nieuw era.

Bomen horen voor eeuwig in een tuin te staan. Ze horen de mens te overleven. Ik weet niet anders dan dat ze ouder worden dan de mens. Maar de japanse sierboom, zoals ik ‘m inmiddels heb genoemd, bleek vanmiddag genoeg te hebben aan 1 menselijk leven dat ‘m reeds had verlaten. De 1e de beste najaarsstorm onder mijn hoede legt-ie ‘t loodje & gaat-ie pontificaal hangen over de tuin van m’n buren. Die meteen hun tuin niet meer indurven.

Dit moet een teken van vergankelijkheid zijn, denk ik, terwijl ik onderdoor de pluk aarde kijk, die de boom heeft meegesleurd, waar-ie heel symbolisch z’n eigen wortels dmv z’n gewicht de grond uit heeft getrokken. Totaal geen houvast, totaal geen hang naar ‘t verleden meer.

Bepaalde elementen zijn niet goed voorbereid op de seizoenswisseling in Zijperspace.