Ik zag ‘m gister opeens weer liggen. ‘t Kwam onder een zakdoek vandaan. Ik had ‘t blijkbaar zorgvuldig onbewust verstopt, om er niet meer naar te hoeven kijken.

Mike had ‘t meegenomen vanuit India, waar hij enkele van de wintermaanden had doorgebracht. Daar zou hij een restaurant hebben, alles ging daar meer dan fantastisch met de zaken, verdiende hij bakken met geld, & liep-ie dag in, dag uit in z’n blote bast rond. Dat laatste wilde ik wel geloven. & Dat ‘t regenseizoen was begonnen & daarom weer in Nederland.
‘Oyeah, Ton. It was great,’ vertelde hij toen-ie voor ‘t 1st weer in de winkel stond. ‘Such a beautiful wheather. Oh, and there are such beautiful women too.’
Ik luisterde naar z’n verhalen tussen de klanten door. Hielp ‘m af & toe met een brief van de sociale dienst of andere instantie vertalen. & Lachte om z’n grappen. Zoals voorheen.

‘O hey, Ton,’ zei hij, ‘I brought something for you too.’
Bier, dacht ik.
‘No no no. I brought something beautiful. You will love it. But I forgot to bring it with me.’
Hij zou ‘t nog een 10tal keren vergeten.
‘Joe,’ zei hij dan tegen z’n huis- & drinkgenoot, ‘you should remind me when we’re leaving home.’
Joe trok z’n gezicht van ‘jajaja, ‘t zal wel’.
‘It’s a great thing,’ voegde Mike er aan toe, ‘a picture of their god.’

Een medaillon dus, bedacht ik eigenhandig. Daar zat ik op te wachten. Maar ach, je kan mensen gelukkig maken door hun giften te accepteren. Hij had tenslotte de moeite genomen om aan mij te denken, terwijl-ie in India was. Dat doe je niet met elke willekeurige verkoper.

Na 2 weken kwam Mike eindelijk met de medaillon aanzetten. Hij was zo lelijk als ik verwacht had. In de vorm van een hart zaten 2 afbeeldingen van Vishnu Krishna, aan beide zijden 1, met er omheen een goud randje. Geheel van plastic. Krishna heeft op de ene afbeelding 8 armen & wordt-ie begeleid door een sabeltijger. Op de ander staat een portret, waarbij hij omhuld is door stralen. De ene afbeelding is nog lelijker dan de ander.
‘You should wear it. It gives you luck.’ Ik kan ‘t om m’n nek hangen dmv een bevestigd goedkoop touwtje.
In plaats daarvan stopte ik ‘t in m’n broekzak. Ik vond dat ik ‘m al gelukkig genoeg gemaakt had door ‘t kleinood te accepteren. ‘t Speet me dat-ie ‘t niet was blijven vergeten.

& Toch ligt ‘t daar nog steeds. ½ Verstopt weliswaar, maar zodanig dat-ie steeds weer tevoorschijn zal komen.
Ik weet dat Mike me er nooit meer naar zal vragen, misschien is-ie al vergeten dat-ie ‘t aan me gegeven heeft. Zoals-ie bijna alles vergeet, met z’n lekkend alcohol/drugs-geheugen. Maar ik durf ‘t niet over m’n hart te verkrijgen ‘t weg te gooien.

Vandaag kwam Krishna weer ff tevoorschijn in Zijperspace.